We hadden al een voorgevoel, een paar maanden geleden in Mimizan. Maar nu zijn we zeker. En heel de wereld mag het weten.
UPDATE: video footage hieronder
Ik had blijkbaar eens bij de NMBS moeten horen of ze niet nog volk zoeken, blijkbaar hebben ze daar serieus wat verlofdagen.
Maar alle gekheid op een pikket: weet je waar volgens mij de vakbonden hun tanden eens mogen inzetten? Verkeer naar en van je werk mee laten tellen als werkuren. Ja, ik weet dat ik zo het fileprobleem in handen van de werkgevers leg, maar ik vrees dat het daar voor een groot stuk ook thuishoort.
Want hoe creatief zullen ze dan niet moeten worden? Oplossingen als thuiswerken, flexibele werkuren, sattelietkantoren in andere steden… ik heb een stil vermoeden dat al deze zaken plotseling wél (en snel) interessant(er) zouden worden. En niets zegt dat de overheid hier niet ondersteunend mag in optreden met enkele maatregelen (subsidies voor bedrijven die meerdere vestigingen hebben, bv).
Ik zit sinds kort terug in de grote migratie die op onze snelwegen dagelijks plaatsvindt en het lijkt er de laatste jaren niet beter op te zijn geworden, integendeel (om eens even een open deur in te trappen). En als het tegen dat tempo zich verder zet,… ik wil er liever niet aan denken.
Nee, misschien eens deze piste opgaan ipv iedereen direct een bedrijfswagen onder hun gat te duwen
Disclaimer: als consultant heb ik een bedrijfswagen. Wat te verwachten is, want morgen moet ik bv rond de middag in Brussel zijn en in de namiddag in Hasselt. That’s part of the job, dus is een bedrijfswagen nodig. Maar…als ik een goeie verbinding heb met het openbaar vervoer, dan mag dat ook en dan worden ook deze kosten terugbetaald door mijn werkgever. Handig, en beter voor de files en het milieu.
Als ze niet staken tenminste.
Eentje dat voor mijn part toegevoegd mag worden op 1000 Awesome Things:
Naar huis wandelen na een bezoek aan de kapper.
Je voelt je goed, je wandelt met meer swung en je voelt iedereen naar je kijken. Ze kijken want je haar ligt prachtig. Of ze volgen je omdat je iets uitstraalt, want iets nieuws doet goed. Je fascineert. Je kan die blonde aan de overkant krijgen. Maar zij jou niet, want jij kan kiezen. Die kerel liet daarnet niet iets vallen, nee hij buigde, want hij herkent in jou zijn meerdere. Waarom? Je haar ligt fucking goed. Je zet je iPod op. Nee, nu even geen Sigur Rós, we need some ‘Staying Alive’. Uw haar… wat een kracht.
Ikzelf ging dit weekend niet naar de kapper, ik ging om nieuwe schoenen. En dat geeft hetzelfde effect. Ik ben vandaag net dat ietsje meer superman, want vandaag draag ik ze voor het eerst.
Out of my way.
"If you want truth to stand clear before you, never be for or against. The struggle between "for" and "against" is the mind’s worst disease."
– Sent-ts’an
Ik heb deze quote van de TED Talk van Jonathan Haidt, eentje dat we, als ik me niet vergis, ook te zien kregen op tedxflanders en die ik daarvoor al eens had gezien. Hij praat over het verschil tussen liberaal en conservatief, maar haalt naar het einde toe ook aan hoe belangrijk het is om soms eens uit de valkuil, die je eigen overtuiging op dat moment is, te kruipen en het vanop een afstand te bekijken. Wees niet voor of tegen.
Dit gegeven is me een hele tijd bijgebleven. Als er iets is dat we tegenwoordig enorm kunnen, dan is het onze mening verwoorden en laten horen. Waar kan je dezer dagen niet je mening kwijt? Kranten pulbliceren al sinds ik me kan herinneren lezersbrieven, maar nu, op hun websites, hebben we geen restricties meer en kan zelfs een hond met een hoge hoed (sorry, Antwerpse uitdrukking) zijn gal spuwen. Het is volgens velen een van de meest succesvolle dingen van de hele sociale revolutie op het net.
Dit is niet slecht, we krijgen een beter beeld over hoe mensen denken en democratie beleeft hoogdagen. Maar het brengt ook met zich mee dat meer dan ooit je wordt verwacht een mening te hebben. Grijs verkwijnt, zwart en wit komen in de verf.
Een nieuwe ziekte van deze tijd is de ‘informatieverslaving’. Met mijn iPhone kan ik altijd en overal aan het laatste nieuws. Hell, ik zou mezelf een hele dag op het toilet kunnen opsluiten en de constante stroom aan informatie zal niet uitputten. Ik ben blij dat ik nu pas zo’n toestel heb. het ding zou de ondergang van mijn productiviteit zijn geworden een paar jaar geleden. Het wachten en leren omgaan met de overload aan info hebben ervoor gezorgd dat op dit moment notificaties best zelden zijn (in vergelijking met wat het zou kunnen zijn, Evelyne zal nog steeds vinden dat het ding te veel van zich laat horen).
Maar sinds ik die talk voor het eerst zag een dik jaar geleden, probeer ik bewust minder snel een mening te hebben. Voorbeeld:
Ik: Ik ben eigenlijk benieuwd wanneer we een regering gaan hebben.
X: Ja, ben jij die De Wever ook kotsbeu?
Ik: Nee, want ik weet begot niet wat er zich daar allemaal afspeelt, ik ben gewoon oprecht benieuwd hoe lang dit zal duren.
X kijkt me verbaasd aan en snapt niet wat ik bedoel.
Herken je dit? Vroeger zou dit een verhitte discussie zijn geworden en als ik eerlijk ben zou mijn argumentatie niet altijd even goed onderbouwd zijn geweest. De positie van neutraliteit begint ‘raar’ over te komen. En ik meen wat ik zeg, ik weet echt niet genoeg hoe het er aan toe gaat, wat er allemaal op spel staat en wie wat wil. Eerlijk gezegd denk ik dat weinigen dat weten. Maar toch hebben enorm veel mensen een mening. We moeten kijken naar oplossingen en ons inhouden om met vingers te beginnen wijzen. Althans, dat probeer ik toch.
Het gaat me niet zozeer om het al dan niet hebben van een mening, ik merk enkel dat men sneller wordt verwacht er een te hebben. Het mag, maar het moet niet. En vooral niet onmiddelijk.
Soms denk ik dat ‘dit ding’ een tikkende tijdbom is.
Tijdens het werk kan muziek helpen. Meestal gaat het om een vrij specifiek soort muziek dat niet voor afleiding zorgt, maar eerder aanstuurt. Niet te flauw, niet te zacht.
Ik kreeg van de toffe mensen van de reclame het album van Miike Snow en ik moet zeggen dat het net daarvoor ideaal is. Wat zegt u? U kent Miike Snow niet. Maar jawel, luister maar: