Na een dik jaar, misschien zelfs anderhalf, werken aan A-Stad, trek ik een maand lang de stekker er uit om te herbronnen en te bezinnen.
Een maand. Het klinkt als een eeuwigheid waarin ik een boek kan schrijven, er 5 kan lezen, het huis verbouwen en een wereldreis meepikken. Realiteit leert me dat ik best van elke seconde geniet want het zal snel genoeg over zijn.
De notificaties staan af, de mailboxen tijdelijk uit mobiele toestellen verwijderd. Mijn aandacht puur aan mezelf, mijn gezin, familie en vrienden. Maar toch ook nadenken. Over wat er volgt, zonder al te inhoudelijk te gaan. Het project heeft me zaken geleerd over mezelf en wat ik wil doen en dat moet ik even verwerken. Zou ik er op mijn 33 dan toch uit raken wat ik wil doen?
Mijn mentors op deze ‘reis’ zijn mijn zonen, die met hun nood aan aandacht er voor zullen zorgen dat ik toch niet even die mailbox van het werk opentrek. Vooral de oudste dan, de kleinste is nog snel content ;)
