Categories
vakantie

A Moment of Zen

We’re on holiday in Tenerife. After the morning struggle of reserving seats at the pool, we go for breakfast and right after that, I have my little moment of zen.

The island has a climate unlike the one I’m used to. The morning has an amazing chill and the day turns hot quickly only to bring out everyone on the streets when it cools down again. Which it does, but it never gets really cold, just that awesome sweet spot of around 25 degrees, which is perfect for someone coming from Belgium.

Right after breakfast the streets are still empty, except for runners and other people having the same ritual as I do: go and fetch a newspaper. It’s something my father also did and truth be told, the newspaper isn’t what’s driving me out there. It’s those 15 minutes of me-time. It’s wandering those empty streets that are so alive at night. It’s looking at the mountains that form the background.

Mountains didn’t have that effect on me when I was younger. Huge piles of rock, so what. I don’t know what changed or when, but looking at them now gives me some sort of peace. It makes me feel tiny, but in a good way.

Monday we’re going up the biggest one here, the vulcano Teide. When we get there it’ll be turning dark and we’ll be in the second best spot in the world to watch the stars. I can’t wait to sit down with Evelyne and the kids for that one. I just hope it doesn’t ruin my Moment of Zen the next day.

Categories
bezinnen hoofdleegmaken maand thuis vakantie

OoO


BBL, even uitblazen.

Categories
a-stad alexander herbronnen simon vakantie

Maand

Na een dik jaar, misschien zelfs anderhalf, werken aan A-Stad, trek ik een maand lang de stekker er uit om te herbronnen en te bezinnen.
Een maand. Het klinkt als een eeuwigheid waarin ik een boek kan schrijven, er 5 kan lezen, het huis verbouwen en een wereldreis meepikken. Realiteit leert me dat ik best van elke seconde geniet want het zal snel genoeg over zijn.

De notificaties staan af, de mailboxen tijdelijk uit mobiele toestellen verwijderd. Mijn aandacht puur aan mezelf, mijn gezin, familie en vrienden. Maar toch ook nadenken. Over wat er volgt, zonder al te inhoudelijk te gaan. Het project heeft me zaken geleerd over mezelf en wat ik wil doen en dat moet ik even verwerken. Zou ik er op mijn 33 dan toch uit raken wat ik wil doen?

Mijn mentors op deze ‘reis’ zijn mijn zonen, die met hun nood aan aandacht er voor zullen zorgen dat ik toch niet even die mailbox van het werk opentrek. Vooral de oudste dan, de kleinste is nog snel content ;)