We hebben geen geduld meer. Dat is geen verwijt, het is een vaststelling. En mocht het er toch een zijn, dan kunnen we niemand iets kwalijks nemen. Alles wordt ons steeds sneller aangeboden. Alles verandert zo snel dat ik me enorm erger aan de traagheid van een iPhone 4.
Ik draaide tot voor kort mijn media center, XBMC, op een raspberry pi. Telkens ik even een pauze wou inlassen, moest ik mijn gsm nemen, unlocken, de app opstarten, in het juiste bedieningscherm duiken en de pauzeknop zoeken.
Als ik de lichten die automatisch opspringen, Hue van Philips, snel wil doven heb ik een gelijkaardig proces te verrichten.
Interfaces. We zijn er nog niet uit en dat zal nog even duren want we zijn nog niet met de juiste bouwstenen bezig. Mijn Pebble is bijvoorbeeld al veel handiger in het bedienen van XBMC en de Hue lampen, maar kan alleen basis zaken. Wat ons bij focus brengt.
Focus. Dat is wat een lichtschakelaar zo perfect maakt. En de Pebble komt met een bepaalde beperking (4 knoppen, geen touchscreen) die zo’n focus verplicht maken. Net daarom is het zo goed.
En apps als Yo en Wut, hoe zeer men er nu door in de war zijn, zitten als experiment op dat spoor. Toen een jaar of 10 geleden een Italiaanse studente bij ons logeerde, gebruikte ze haar gsm om bij familie en vrienden het 1 of 2 keer te laten rinkelen. Ze belde ze nooit, stuurde nooit een sms. Enkel even laten rinkelen. Het was een hallo, een ‘ik denk aan je’, een ‘ik mis je’. Gewoon een signaal, dat 100 dingen kon betekenen maar waarvan de ontvangende kant goed weet wat het wil zeggen. Iets wat een ‘Yo’ ook kan zijn.
photo credit: Tal Bright