Jaren geleden, toen ik er nog jong en uitschuldig uitzag, ben ik ooit binnengeraakt op Buckingham Palace. De dochter van een familie die we goed kennen zat op school met een jongetje dat met zijn ouders in de stallen daar woonden en ze hadden het kunnen regelen dat we door die mensen een kleine rondleiding kregen.
Het paleis binnenrijden, ook al is het via een zij-ingang, is best indrukwekkend. Ja, het zijn ‘maar’ de stallen, maar de kans dat Charles even het paard kwam halen was best groot. De security maatregelen, als ik het me nog goed herinner, waren echter niet zo groot. In de koffer van onze wagen werd bijvoorbeeld niet gekeken. Dat zal vandaag waarschijnlijk anders zijn.
We zagen in de stallen niet enkel de paarden, ook alle koetsen staan daar die ook vandaag gebruikt zullen worden. De koets die het meest bijblijft is de Golden State Coach die slechts zelden van stal komt. Nee, zelfs vandaag zal deze niet gebruikt worden, de Queen zelf heeft er slechts enkele keren in gereden zoals bij haar kroning. Rond de koets enkel een fluwelen touw ter bescherming. Meer is er niet nodig want het ding weegt 4 ton en heeft 8 paarden nodig die alles geven om het in beweging te krijgen.
Het huwelijk is ‘the talk of the town world’ en uiteraard ook hét evenement om het niet over te hebben. Een koninklijk huwelijk is niet hip en de poeha die er bij komt is voor velen onbegrijpbaar. Zeer begrijpelijk in een land als het onze waar de rol van het koningshuis quasi nihil is. Maar toch vind ik het charme hebben. Zegt het huwelijk zelf mij iets? Nee, vandaag verjaart mijn Evelyne en ik hou me veel liever daar mee bezig, maar dat het huwelijk van een prins nog zo tot de verbeelding kan spreken is voor mij een van die dingen waardoor ik een zwak heb voor de UK.
Dus ja, ik zal het hier in de achtergrond hebben opstaan om soms eens blik mee te pikken op de geweldigheid van het alles, voor het verhaal dat het is, voor de sfeer die het geeft. Mensen die samenkomen en in iets geloven, samen iets beleven: ik hou daar van. Meer zelfs, het geeft me ergens een beetje hoop voor de toekomst. Want als er iets is dat ik mijn zoon toewens, dan is het een leven vol verwondering, beleving en passie. het maakt niet uit wat het is, als het zijn haar op de armen maar doet rechtkomen.
