Weet je, ik ben niet serieus met heel dat blog-gedoe bezig. Als ik zie wat voor eisen sommigen stellen over de manier waarop ze benaderd wensen te worden als blogger, dan moet ik in mijn haar krabben. Natuurlijk begrijp ik @LVB als hij wat voorzichtig is, dat ben ik ook. Maar als het erop aankomt hoe mensen mij mogen contacteren, dan ben ik vrij soepel.
Algemeen telt volgende regel: behandel me niet als een onnozelaar. Vind ik niet zo leuk. Verder ben ik volledig voor spelletjes te vinden! Als jij met een fake e-mail adres mij voor iets wil warm maken, dan heb ik daar geen probleem mee. Besef echter wel dat dit meer inspanning zal vragen van uw kant, want u moet het nu voor mij plezant maken. Zeker als je doel is dat ik er iets over schrijf. Want dat is regel 2: Ik schrijf enkel over iets waar ik over wil schrijven, en zeg mijn mening. Onlangs was er wel die vraag om mee te doen aan een experiment rond posts tegen betaling. Wel, ik vraag me af hoe ik ga reageren als er zulks een verzoek in mijn mailbox valt. Toegegeven, eigenlijk ben ik daar wel al een beetje mee bezig: om toegang te krijgen tot Web 2.0 Expo Berlijn werd er gevraagd 4 posts te plaatsen rond het onderwerp. Posts tegen betaling in natura zullen we dan maar zeggen.Ik heb er geen probleem mee, want het onderwerp ligt me. En dat zal ook bij eventuele volgende zaken zo zijn: het onderwerp bepaalt alles.
Nu we toch over contacteren bezig zijn: onlangs kreeg ik de vraag van een blogger of ik hem/haar wil toevoegen aan mijn lijstje. Geen probleem met zulke vragen, laat ze maar komen. Stuur je blog door en als ik het leuk vind, zwier ik het op mijn lijstje. Zo simpel is het. Maar…
Ik ben een beetje allergisch aan het “als jij het doet, doe ik het ook”. Dan krijg ik al zin om het niet te doen. Kijk, vind je mijn blog leuk? Wel, zet mijn naam dan in je lijstje.