Een week geleden. Ik kom thuis en ga kijken of de kippen iets nodig hebben. Terwijl ik naar het einde van de tuin wandel maakte Bugs, ons konijntje, cirkels rond mij. Zijn manier van aandacht vragen. Je kan er van uit gaan dat als je het hem wil geven, hij het je verdomd lastig zal maken om hem te aaien. In het begin dan toch, na een tijdje geeft hij meestal toe. Bij het poortje dat hem weg van de kippen en de groenten moet houden hebben we ons gebruikelijk spelletje. Hij probeert binnen te geraken, ik hem buiten te houden. Het is een speels ding, ons konijn.
Een vogel in de tuin van de buren schrok en vloog weg toen ik het poortje van mijn moestuintje + kippenren terug sloot. Enkele seconden later volgde een dof geluid. Hoewel ik het eerst niet zag, werd mijn vermoeden later die avond bevestigd: een duif zat op ons terras op de eerste verdieping en een vlek toonde waar het arme beest tegen het raam was gevlogen. Ik gaf het wat brood en nam me voor morgen te zien hoe het met het beest ging. Ik was opgelucht toen het er de volgende ochtend niet meer zat. Het zal, al bij al, goed meegevallen zijn.
Ik ga elke dag even bij de kippen kijken. Er staan daar ook nog wat wintergroentjes en een serre met tomaten en paprika’s. Trouwens, de kippen hebben zelf elke dag wel iets nodig, eten of water, dus er is altijd wel iets te doen. Toen ik uit de serre kwam hoorde ik weer een vogel wegvliegen, vanop dezelfde plek. Ik keek in een reflex naar het raam maar het dof geluid kwam deze keer iets later, pas toen ik me reeds opgelucht terug had omgedraaid. Het was dezelfde duif, ik herkende zijn rood-roze borst die ik ook een dag geleden had bewonderd. De manier waarop hij over de tuin waggelde deed me inzien dat het beestje ditmaal niet door het oog van de naald ging kruipen. Het leek wel dronken en kon zijn hoofd niet meer dragen. Hij legde zich neer en keek me aan met zijn ogen.
Hetgeen me stil maakte was hoe Bugs reageerde. Hij kwam onmiddelijk aangelopen en circelde rond de duif. Nieuwsgierig duwde hij zijn neus tegen de duif. Eerst reageerde die nog door eens te fladderen, maar dat zou een van zijn laatste daden worden. En Bugs bleek dat maar al te goed te beseffen. Toen het leven de duif had verlaten en deze zijn ogen had gesloten, kwam Bugs naast me zitten en keek de duif aan. Ik bukte me en streelde hem. Hij liet dit doen op een manier dat ik niet gewoon ben van hem.
Het stukje tuin dat we tot mini-boerderij hebben omgebouwd is voorzien van een omheining die Bugs al heel de zomer tracht te omzeilen. Het is hem al een paar keer gelukt, konijnen graven nu eenmaal graag. Het is een wonder dat zoveel groentjes het nog overleefd hebben. Maar het is ondertussen al een tijdje geleden dat Bugs er is kunnen binnendringen, ondanks zijn vele pogingen.
Ik besloot de duif te begraven in een stukje dat ik niet gebruik, naast de serre. Ik had de duif opgeraapt en wandelde naar achter. Bugs volgde. Niet in zijn normale, uitgelaten, circelvormende manier. Toen ik het poortje opende stormde hij ook niet naar binnen. Terwijl ik een gat in de grond maakte, bleef het konijn de vogel aankijken. Nog een laatste keer duwde hij zijn neus tegen de duif, zonder reactie. Hij keek toe hoe de duif in de grond verdween en volgde me gedwee uit de moestuin. Geen aandacht voor de kippen, geen interesse in de groentjes. Hij kroop zijn kot in en ik gaf hem vers stro, water en eten.
De volgende dag ging ik terug werken. En Bugs ging waarschijnlijk nog eens proberen in de moestuin te geraken.