Ik ben bezig in The Windup Girl van Paolo Bacigalupi, een boek dat me werd aangeraden in een van de vele Waterstone’s winkels in Londen. Het speelt zich af in een toekomst waar we er blijkbaar niet in geslaagd zijn de dreigende milieurampen een halt toe te roepen. Integendeel, steden hebben hoge muren moeten opzetten om het water tegen te houden en er heerst een heuse zwarte markt wat zaadjes en vruchten betreft. Meer zelfs, genen worden ‘gehackt’ om nieuwe ziekten die gewassen bedreigen het hoofd te kunnen bieden en een wagen is totaal uit den boze aangezien de brandstof die nodig is hallucinant is.
Tijdens het lezen kwam ik op volgende bedenking die bij mij enorm is blijven hangen:
“Food should come from the place of its origin, and stay there. It shouldn’t spend its time crisscrossing the globe for the sake of profit. We went down that path once, and it brought us to ruin.”
Het is niet nieuw. Als je kijkt wat er tegenwoordig allemaal in de supermarkt ligt, dan kan je niet anders dan jezelf afvragen wat zo een exotische vrucht écht kost. Niet alleen wat er uit jou zak komt, ook de prijs die de natuur heeft betaald om het tot bij jou te krijgen. En niet alleen exotische dingen, hoor. Ik kan er niet bij dat garnaal, dat in onze streken gevangen wordt helemaal naar Noord-Afrika moet gebracht worden om daar gepeld te worden om toch uiteindelijk terug hier te belanden voor consumptie.
Het boek is de moeite als je geen problemen hebt met een beetje scifi. Oh, en trouwens, zo een Waterstone’s, dat is er ook in Brussel. No shit, ze spreken Engels en hebben de lidkaart. Het is zo een winkel waar ze een open haard en een goeie zetel zouden moeten zetten. Het enige dat ik dan nodig heb is een badjas en een hoop thee.