Mijn eerste Bruce Springsteen concert was zoals alle daarna: 3 uur muzikale hoogmis en mijn mama was er bij. Ik leerde hem via haar kennen en telkens hij ons landje passeerde trok zij haar jeansbroek aan en zorgde ik voor tickets. Dit weekend, echter, ging ik voor de eerste keer alleen naar mijn persoonlijke muziekheld. Het deed even pijn, maar The Boss zorgde voor een dijk van een concert en ik vergat alles. Ook mijn aanhoudende verkoudheid met keel- en oorpijn.
Ik werd opgepikt door Sabine van Sony Music en, jawel, haar vader (die trouwens hetzelfde Bruce t-shirt als ik aan had, de toon was gezet). Nog in de wagen: Bart Steenhaut, die deze keer niet in zijn pen moest kruipen voor DeMorgen. Als ik hem hoor vertellen hoeveel keer hij Bruce Springsteen & The E-Street Band al zag en nog zal zien kan ik niet anders dan mezelf degraderen tot een tweede-rangs fan. Respect.
De trip gaf me ook een kijkje in het wereldje achter de muziek: de pers, fotografen, promo, … Kort samengevat is het zoals bij alle wereldjes: fascinerend en veel kleiner dan je zou denken. Een super leuke trip in een geweldige wagen (vraag me niet wat exact, maar het was Lexus en hybride en reed su-per smooth).
Daar aangekomen brachten we eerst Rudy, de fotograaf van dienst, naar de afgesproken plek en begaven we ons naar de Front of Stage waar we best wat ruimte hadden en dus niet als sardienen in een blik gevangen zaten. Vlak bij het podium en een danske kunnen placeren? Me gusta. En ja, ik stond dicht. Als ik wat moeite had gedaan had ik zijn zweet kunnen proeven:
Springsteen en zijn E-street band hanteren niet echt een standaard setlist en dat maakten ze in Keulen al van in het begin duidelijk. Waar ze de laatste keren trouw openden met ‘Badlands’ werden we hier getrakteerd op ‘No surrender’ en ‘Two Hearts’. Dat het publiek ook mee is met de nieuwe plaat werd oorverdovend duidelijk met ‘We take care of our own’ en titeltrack ‘Wrecking Ball’. Wat is er nog kenmerkend aan een Springsteen concert? Juist ja, de vele bordjes met ‘requests’. ‘The Ties That Bind’ werd eruit gepikt en Jake Clemons, de neef van de legendarisch Clarence Clemons mocht al vroeg in de avond tonen dat hij een waardig opvolger is.
Wat volgde was een meer dan drie uur (of wat had u gedacht) durende trip doorheen de vele jaren dat deze band al samen doorbrengt. Muziek, zoals je hieronder kan zien, die zowel jong (zag The Boss in 2008, 2009 en nu) als oud (who knows) aanspreekt. Muziek die opzweept, doet nadenken en doet dansen.
De avond zat vol memorabele momenten. Zo trok Bruce op een gegeven moment een klein jongetje uit het publiek en liet hem het refrein van een nummer voor zijn rekening nemen. Het kereltje sloot zijn solo af met een aanmoedigende ‘Come on, E-Street Band!’. Later op de avond werd het gemis van Patti goedgemaakt door drie Duitse dames die met rosse pruiken zich opwierpen als ‘3 Pattis’, iets dat Bruce niet liet liggen en ze op het podium trok voor een dansje.
The Boss is ook kwaad, een thema dat heel duidelijk in zijn laatste album aanwezig is. In zijn ‘encores’ ging het dan ook enorm hard. ‘Born in the USA’ opende een rijtje van klassiekers op een wijze die kippevel gaf: loeihard, vol emotie en enorm rauw. De bass daverde doorheen het overigens zeer indrukwekkende Rhein Energie Stadion van (tweedeklasser) FC Köln. ‘Born to Run’, ‘Hungry Heart’, ‘Seven Nights to Rock’, ‘Dancing in the Dark’ en ‘American Land’ volgde elkaar op in een waar feest dat je deed hopen dat het nog maar het begin was in plaats van het einde.
Met ‘Tenth Avenue Freeze-out’ sloot The Boss af. In stijl, met in het midden een stilte, gevuld door beelden van de zeer gemiste Clarence Clemons en luid ondersteunend applaus van het trouwe publiek.
Het was een fantastische avond. Het lijkt alsof Bruce Springsteen & The E-Street Band enkel beter worden hoe ouder zij worden. Ofwel ben ik het die ouder wordt, en steeds meer weet te appreciëren wat ze brengen. Ga ik ooit, zoals mijn mama mijn ogen opende, Alexander The Boss in levende lijve kunnen laten ervaren?
Een enorm dikke ‘dank u’ naar Sony Music en Enchanté om dit mogelijk te hebben gemaakt en een speciale vermelding voor Rudy die voor de enorm knappe foto’s zorgde.
PS: de dag erna speelde hij ook op Pinkpop en daar zijn een paar nummers van vrijgegeven: