Topmodel, ik volg het niet echt. Soms val ik op het programma tijdens een zoektocht naar iets interessants op televisie. Gisteren was het weer het geval. Ik ben vrij snel in het vellen van een oordeel bij zulks een programma: Virginie wint en al de rest is gezever. Een ander oordeel is dat ik Leen niet kan uitstaan. Het is haar hoofd. Heb je dat nooit? Je ziet een bepaalde kop en je weet gewoon dat het niet zal klikken met die persoon.
Blijkbaar was het gisteren een moeilijke uitzending geweest: niet veel goeie foto’s, teveel kritiek, … mensen worden daar zenuwachtig van. De jury zei over Virginie (die trouwens als enigste wat deftig materiaal had, ah ja) dat ze haar niet kunnen doorgronden. Leen aarzelde niet en stemde in. "Zie je wel, " dacht ik, "trut eerste klas". Dat haar foto’s op niets trokken en dat ze uiteindelijk zelfs naar huis moest stemde me gelukkig. Nu ik erover nadenk is dat best erg, en zegt dat meer over mij dan over haar. Maar er stond me nog een lesje te wachten.
Toen afscheid genomen moest worden van de andere meisjes, en het de beurt was aan Virginie, sprak Leen de woorden "Ik weet dat we het niet altijd met elkaar hebben kunnen vinden, maar ik wens je toch veel succes" (of toch iets heel dicht daar tegen). En toen had ze mij even. Want op dat moment was die blondine waarmee ik vanuit mijn luie zetel zat te lachen een groter persoon dan ik.
We hebben hier een jongedame, jonger dan ik, wiens vurige droom het is (zei ze zelf toch tegen de jury) ooit topmodel te worden. Ze zit in een wedstrijd (en vrij ver) om dat te worden en moet deze verlaten. Toch wenst zij diegene die verder mogen, zelfs diegene waar ze het niet echt mee kan vinden, succes.
Chapeau en mijn excuses, Leen.