Twitter en Facebook gaan enorm snel en dus is het geen nieuws meer: ik ga terug op zoek naar een job. Voor velen kwam het als een donderslag bij heldere hemel en dan vooral voor mezelf.
Over de redenen achter de beslissing die Pieter en Tom namen kan ik kort zijn, ik verwijs naar wat zij zelf zeggen in hun blogpost. Kort samengevat kreeg ik dus voor de tweede keer dit jaar te horen dat het niet aan mezelf lag. Het is een rotte periode om dit te moeten meemaken, zeker voor een kerst-persoontje als mezelf, maar er is maar één weg: Terug rechtkrabbelen en ervoor gaan. En liefst onmiddelijk.
Zelfs met de lieve woordjes beleef je een van de rottigste avonden van je leven en twijfel je aan alles. Je vraagt je af wat de mensen denken. Twee keer, zo snel op straat staan… Zou het dan niet aan hem liggen? Hoewel ik enorm veel steun krijg (en werkelijk, het raakt me enorm, super bedankt voor alle steun en hulp), ben ik er zeker van dat er mensen zijn die zo denken. God, ik dacht het zelf gisterenavond. Maar ik ben een positief iemand en, met het risico arrogant te klinken, ga uit van mijn kracht en kunnen. Met de steun van familie en vrienden sta je er snel terug, als je er in gelooft.
Ik ben er zeker van een meerwaarde te kunnen betekenen, maar wat ik nu nodig heb is een match. Ik ga dan ook bij mijn zoektocht enorm letten op hoe hard ze iemand als mij nodig hebben. Niet enkel ik zal moeten overtuigen, het zal van twee kanten moeten komen.
Arrogant? Nee, ik wil zekerheid. En er 200% voor gaan.