Ik schrok wakker van de windstoten en de regen die tegen de ramen sloegen. Naast mij werd ook zij wakker. Ze had me toen ik thuiskwam al verteld dat de waterkeringsmuren preventief gesloten waren omdat ze rond 4u een storm boven Antwerpen verwachtten. Dit moest het dan zijn. Ik zei het ook luidop: “Het is dus 4u.”. Ze keek op de klok, zei me dat het nog maar half 2 was en kroop dicht tegen me aan. Van storm is ze niet echt zot. Ik wel. “Gefascineerd” bedoel ik dan eigenlijk. Ik heb zeker nog een half uur liggen luisteren naar de kracht van Moeder Natuur. Het is een raar gevoel, je kan het niet echt angst noemen maar het is toch wel een ingrediënt. Bewondering zeker ook. Ik besloot na een tijdje toch maar het raam te sluiten.
Deze morgen was het nog steeds enorm nat en enorm koud. Ik kwam buiten, draaide de straat in waar mijn wagen geparkeerd stond en het was alsof naalden van ijs mijn gezicht openscheurde. Ruitenwissers op volle snelheid, richting Brussel. Ik vreesde voor een hel op de baan, maar dat bleek nog goed mee te vallen. Stilstaan op de E19 vanaf Mechelen Zuid is tegenwoordig goed nieuws.
Nu, op kantoor, kijk ik door het raam en zie een blauwe hemel met een wit wolkenpak. De zon.