We leven in een wereld waar je constant bereikbaar bent. Mensen worden ongeduldig als je niet onmiddellijk antwoordt op MSN, of er niet snel genoeg in slaat te reageren op een email. Daardoor is de GSM nu al bijna het middel van de laatste hoop geworden. Nieuws is oud na een paar uur, daar waar we vroeger dagen over een topic konden praten. Blij zijn dat je iemand nog eens op café tegenkomt, wordt steeds zeldzamer.
Onderschat de jeugd niet. Zij hebben leren leven met een druk die sommige generaties niet voor mogelijk achten, en worden nu verwacht talenten te hebben die vroeger slechts voor weinigen waren weggelegd. Ik ken scholieren die zich in een klooster opsluiten, of bij de grootouders intrekken tijdens periodes van examens, en zij behoren tot de moedigen. Verdwijnen wordt haast een kunst.
De hoeveelheid aan informatie die een mens moet en kan verwerken stijgt exponentieel, en de snelheid waarop ze elkaar opvolgen, loopt langs dezelfde lijn. Tijd is niet meer wat het geweest is en vliegt voorbij tegen een snelheid die afgemeten kan worden aan het aantal dingen dat er te doen zijn. Een zondag met de familie, in je trainingsbroek, voor de televisie hangen zou haast een luxe genoemd kunnen worden. Zelfs vakantie heeft nu een heel andere betekenis.
Soms vraag ik me af waar “verveling” naartoe is gegaan. Soms heb ik er heimwee naar, maar lang kan ik daar niet over nadenken, want ik heb teveel te doen.
Harder.
Better.
Faster.
Stronger.
Be ready or get ready.
(Ik weet dat niets dat hier staat nieuw is, maar soms kom je terug tot dat besef.)