We reden naar Waasland Shopping Center. Het was zaterdag en het regende. “Awel,”, begon ik tegen Evelyne die naast me zat, en ik wierp een blik in de achteruitkijkspiegel naar Alexander die me lachend aankeek, “Ik ben perfect gelukkig. Ik heb een enorm leuke job, een pracht van een vrouw en een droom van een kind.” Ik keek haar aan en glimlachte.
Nu, enkele dagen later, ben ik dat nog steeds. Met dat verschil dat ik vastgekluisterd ben aan een zetel omdat ik op zeer elegante wijze van de trap donderde begin deze week. Alexander is vandaag terug naar de creche na enkele dagen over de 39° te zijn gegaan. Verandert niets aan mijn algemene geluk maar het kan net dat ietsje beter. Gelukkig heb ik een WonderWoman als vrouw.
Ik heb dus wat achterstand opgelopen. Op het werk is normaliter alles opgevangen, het bloggen is niet elke dag kunnen gebeuren en aan mijn achterstand bij NaNoWriMo wil ik nog niet denken. Nee, eerst rusten, dan inhalen en verder gaan. Zelfs Halo 4 spelen gaat moeten wachten. Soms even een stukje, maar dan is die nek er weer en vraagt die om te gaan liggen.
Wat ik nu dus ook terug ga doen.