Het ergste is achter de rug. Een week schilderen, een week met dozen sleuren en als kers op de taart werden gisteren alle meubels van Antwerpen Zuid naar Antwerpen Noord gebracht. Slechts twee gewonden:
- Mijn vader die heldhaftig mijn kast met glazen deuren heeft weten te redden door zijn teen eronder te steken toen die uiteen viel.
- Evelyne’s vader die in volle actie, bij het laden van de ladderlift vanop de laadklep van de vrachtwagen van die laadklep viel.
Mannen in actie raken gewond. Ik dus niet. Na twee weken er volle bak voor te gaan, is zo’n dag van échte verhuis voor mij een dag van kalmte. Je zet alle dominostenen eerst op zijn plaats en duwt dan op de laatste dag de eerste steen omver. Al je voorbereidend werk komt dan in actie. Je houdt alles in de gaten en stuurt bij waar nodig.
Natuurlijk was dit alles niet mogelijk geweest zonder de hulp van heel veel mensen. Het zijn er teveel om op te noemen (de echte reden is dat ik niemand wil vergeten te vermelden), maar als jij een van hen bent: enorm, enorm bedankt. Zonder jullie zou deze droom, want dat is het, niet zijn uitgekomen. Bedankt.
De eerste avond/nacht in zo’n nieuwe woonst is apart. Je blijft rond kijken. Ook al heb je de afgelopen dagen er zoveel gezeten en bij het schilderen elke hoek gezien, het blijft wennen. Ook hoor je elk geluid. Na drie jaar ‘ken’ je de geluiden van je huis en je buurt. Nu begin je terug opnieuw. En dat doe ik maar al te graag.
Wat rest zijn details: nog een paar dozen, wat kabels wegstoppen, schilderij ophangen, het oude appartement kuisen. Dit alles zal nog steeds veel tijd vragen, maar we zitten er, het hoeft allemaal niet onmiddelijk. En laat nu net dat hetgeen zijn waar ik schrik van heb. Dat omdat die tijdsdruk wegvalt, je het vergeet te doen.
Nog even doorduwen dus, maar dan iets rustiger.
