Bruce Springsteen in Vorst

Eigenlijk kan de post in 1 woord worden samengevat: Kippevel. En dit wel iets meer dan 2 uur aan zo goed als één stuk door.
Bruce deed het alleen en acoustisch. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het begin wat schrik had. Maar als Bruce komt, dan sta ik er, no matter what. Zelfs de echt wel hoge prijs (71, 81 of 91 eurokens) hield mij niet tegen. Samen met mijn moeder (Jawel!) trok ik naar een van de (voor mij) beste muziekzalen dat dit landje telt. Parkeermogelijkheden niet meegerekend ;)

The Boss begon zijn optreden een kwartier te laat maar kon dan wel rekenen op een volledige zaal vol liefhebbers (dat is dan wel het voordeel van de hoge prijs). De setlist:

1. My Beautiful Reward
2. Reason to Believe
3. Devils & Dust
4. Empty Sky
5. Long Time Comin’
6. Silver Palomino
7. The River
8. Tougher Than The Rest
9. State Trooper
10. All The Way Home
11. Nebraska
12. Reno
13. Real World
14. Racing In The Street
15. The Rising
16. Further On (Up The Road)
17. Jesus was an only son
18. Leah
19. The Hitter
20. Matamoros Banks
    (encore)
21. Ramrod
22. My Best Was Never Good Enough
23. Promised Land
24. Dream Baby Dream

Zoals je kan merken putte hij veel uit zijn laatste twee cd’s maar wisselde hij goed af met enkele goeie oude.
Ondanks de intieme aard van het unieke concert kon Bruce op zijn eentje toch wat vuurwerk afsteken. Ik heb zeker bijgeleerd dat je met een gitaar enorm veel kan. Op heel de avond was Bruce niet alleen te zien met zijn gekende gitaar/harmonica, maar zette hij zich geregeld achter een piano of orgel. Vooral The River, het (liefdes)nummer bij uitstek (eigenlijk haat hij zijn liefdesnummers) op de piano liet een ijzige stilte na het nummer waar alle resterende haren toch ook even gingen rechtstaan.

Springsteen was ook niet bang de iets experimentelere toer op te gaan. Zo bracht hij het tweede nummer met een volgens mij antieke microfoon zodat de klank die zo vrijkwam klonk als kwam het uit de radio van uw over-over-over-grootmoeder zaliger toen ze naar radio London luisterde. Ook de afsluiter was enorm knap. Het was een nummer dat ik nog nooit ter oren had gekregen en dus was mijn verbazing ook niet groot toen ik te lezen kwam dat Dream Baby Dream niet van de Boss zelve is maar van een groepje genaamd Suicide. Hij speelde dit voor het eerst op 11 Mei en lijkt sinds toen altijd met dit nummer af te sluiten. Terug denken aan dit nummer geeft me al voor de 17de keer vandaag terug kippevel. Springsteen had het blijkbaar al over de groep in een interview voor Rolling Stone van 12/6/84.

Bij de laatste nummers werd het publiek, dat volledig zat, toegestaan tot aan het podium te komen, en werd ingezet door een veel energieker nummer. Maar de omschakeling kwam wel net na een reeks zeer intense nummers en dus welgekomen. De setlist was voor mij zo goed als perfect in evenwicht, hoewel het soms wel de grenzen aftastte en ik kan het aannemen dat voor velen soms de intense nummers zich te veel opstapelden. Maar ja, wat wil je als je naar Springsteen gaat zien, solo en acoustisch?

Het was sterk, het was uniek, het was knap en ontroerend. Het was The Boss.

Een traan rolt over mijn wang bij de gedachte dat ik zal moeten meemaken dat deze man zal sterven.