Mijn oogappel had nog gratis tickets om de aap (nog) een keer te zien. Dat sla je uiteraard niet af, nog eens bedankt schat! Hij blijft visueel toch enorm sterk hoor, zelfs de tweede keer. Ik hoop enkel dat ze zich niet te hard gestoord heeft in mijn kleine opmerkingen tijdens de film zoals “Zie nu, dit is vet.” en “Eeeeen dat had hij niet mogen doen waa-aaant…”,u kent het soort wel (sorry schat).
Eén ding moet ik hier wel vermelden. Achter ons zat een familie waartoe een kleine meid van amper 6 jaar behoorde. Ik hield mijn hart vast voor scene’s zoals die met al dat ongedierte maar de mejuffer was zeer dapper (tijdens de pauze: “Ik was niet bang he mama?”). Maar wat trefte mij het meeste? Dit kleine wezen gaf heel de film geen krimp, ik heb er speciaal op gelet. Geen kreetje, geen kreuntje, geen haastige ademhaling, geen angst, zero. Maar op het einde… op het einde beste vrienden, was dit kleine meisje in tranen. Inderdaad, geen blijk van angst, heel de film door, maar bij die laatste scene waar die aap (SPOILER) het leven laat, werden de dammen gebroken. Toen iedereen de zaal verlaten had stond zij daar nog, met een hand op de stoel voor haar, naar het scherm starend, wachtende op het Disney-moment waar blijkt dat de aap toch niet dood blijkt. Maar dat moment kwam niet. Semi-hardhandig moest ze uit de zaal verwijderd worden door de vader die troostende geluidjes ten berde bracht.
Dit, mijnheer Jackson, is een pluim. U bent hierin geslaagd. U hebt een meid van 6 de zaal doen verlaten met een nat gezicht en een droge broek. Waarvoor proficiat.