Onzin

Ik zit aan tafel en snij borstlapjes van de kip in stukjes. Over mij zit Evelyne groentjes te snijden die ze daarna bij mijn kippestukjes in de wokpan smijt die tussen ons op tafel staat. Uit de keuken komt de geur van een brood in wording ons tegemoet (maar dat terzijde).

“Waarom heeft elk lapje zoiets wit over de gehele lengte?”
Evelyne zwijgt en snijdt verder.
”Misschien moet ik dat maar eens bij gelegenheid aan een kip vragen, vind je niet?”
“Dat hangt ervan af wat die kip gestudeerd heeft, Schat”, zei ze zonder opkijken.
Ik keek op en keek haar aan met een brede glimlach.

Fantastisch hoe de vrouw die ik graag zie zo met mijn onzin om kan.