Evelyne en Alexander komen thuis. Na het werk pikt zij hem op bij de creche. Ik werkte thuis dus ik was er toen ze binnen kwamen. Alexander is een enorm vrolijk kind dat enorm blij is als hij iemand ziet die tot zijn ‘inner circle’ behoort. ‘Papaaa!’, klonk het in de gang toen ik de trap afdaalde. Hij vloog me in de armen, we deden zijn jas uit en begonnen de klim naar boven.
Boven aangekomen vloog hij de living in, wees naar de televisie, riep ‘Dobus!, klom in de zetel en zette zich als volgt:
Misschien toch iets inperken, die TV. Hoewel het ons wel wat rust geeft in de keuken.
Ik neem hem mee in de badkamer. Waar hij vroeger naar zijn bad-speelgoed vloog, volgt hij me nu naar de lavabo, wetende wat ik ga doen. Ik neem zijn kleine tandenborstel en doe er tandpasta op. Van die speciale voor kinderen, wat het ook moge helpen. Hij neemt in elk geval de tandenborstel met een glimlach aan en begint zijn tanden te ‘poetsen’ (lees: knabbelen op de tandenborstel). Ik poets ondertussen mijn tanden en kjik hem aan terwijl hij wat ronddraait. Nadat ik spoelde en mijn mond droog depte aan een handdoek steekt hij zijn plakkerige hand uit met daarin de tandenborstel waarop geen tandpasta meer te bespeuren is. Hij stapt naar de handdoek die ik daarnet nog vast had en doet me na. Ik kan het niet laten te glimlachen.
Hij speelt met blokken. Wonderbaarlijk speelgoed tussen al het veel technischere en luidere geweld. Naast het opbouwen bezit hij ook over genoeg deugnieterij om ze daarna ook om te schoppen. Daarna zet hij zich neer en begint terug aan het bouwen. Een deel van me wil een diepere betekenis zoeken, het contrast zoeken tussen mezelf, die hem roept om te tonen wat ik heb kunnen bouwen, en hem die enkel interesse heeft in het bouwen en het afbraken. Maar dat alles laat ik varen als hij een beetje schuin gaat hangen om een scheet te laten. Gevolgd voor weer die donkere kant die met een grijns ‘Papaaaa!’ roept, alsof ik het was die net een nieuwe wind door de living liet waaien.
Alexander kent al vele dieren bij naam: koe, kip, paard, mol, muis, vogel, hond, poes, … en weet ook welke geluiden ze maken (hoewel we niet weten vanwaar hij het haalt dat de kip ‘kakel kakel’ zegt). Een fascinatie voor auto’s maakt hem net dat ietsje meer een typische jongen. Hij wil hoe langer hoe meer zelf zijn papfles vasthouden en toen hij zelf zijn groentepap uit zijn bord begon te scheppen vielen we beiden uit de lucht. Zeker als hij net daarvoor, toen we het bord voor hem hadden gezet, klaar en duidelijk ‘Dank u, mama’ zei.
Het is een cliché zo groot als elk cliché dat er is rond kinderen, maar het gaat enorm, enorm hard. Harder dan je zelf door hebt, en een groot deel daar ligt bij de crèche en het omgaan met zijn oudere neefjes en nichtje. Maar dat neemt niet weg dat hij het nog steeds ‘doet’. En dat feit geeft me een goed gevoel, voor mezelf als ouder. Want wat ik niet kan beschrijven is hoe fier ik op dat ventje ben. Want dat is nog enormer.
Neemt niet weg dat hij vannacht geen oog heeft dichtgedaan en ik dus ook niet. Maar dat was een uitzondering.
Alexander is nu een dikke 4 maand bij ons en het is waar wat ze zeggen: life as we knew it is over. Hoe dramatisch het ook moge klinken, het is verre van erg. Planning is gepromoveerd van ‘handig’ naar ‘noodzakelijk’ en als je op stap wil hang je vast aan een ritueel: verversen, babytas checken (pampers, doekjes, reservekledij), papflesjes en poeder klaarmaken, buggy, … En het wordt er niet eenvoudiger op want ondertussen is ook de babycook uit zijn doos gehaald en worden er elke dag patatten met groenten bereid. Het is verre van erg en dat doet me inzien dat we hier echt wel klaar voor waren.
Belangrijk detail: Alexander is een droom van een kind. Hij sliep al snel heel de nacht door, eet van in het begin vrij goed zijn patatjes en zonder smossen, krampjes behoren ook tot het verleden want sinds de patatten werken de darmen ook enorm… euh… goed :)
En dan is er nog een deel dat steeds leuker wordt, hetgeen hem als individu uniek maakt. Zijn persoontje ontwikkelt elke dag meer. Hij lacht nu van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Je gaat hem wakker maken in zijn kamer, doet de gordijnen open, hij knippert met zijn ogen, ziet je en … lacht. Breed. Hij begint wild om zich heen te slaan en grijpt naar je. Als je hem oppakt neemt hij je vast en bewondert alles om zich heen. Een lamp, de lucht, een bal… Hij aait mijn gezicht en grijpt met zijn ander hand mijn t-shirt vast. Of laat zijn handjes door mijn armhaar gaan, soms het vastgrijpend. En soms zelfs heel hard trekkend. Alles is een ontdekking, zelfs al heeft hij het al talloze keren gezien. Het is die verwondering die ik hoop dat hij nog lang vast zal houden. Hij begint zijn kracht te ontdekken en rolt zich om. Je houdt een speeltje voor hem en plots grijpt hij het vast, bewust en gericht en je vraagt je af waar dat zo ineens vandaan komt. De snelheid waarmee ze die dingen leren en oppikken is verbluffend en waarschijnlijk een van de geweldigste dingen aan het ouderschap.
Tegelijkertijd zorgt het kereltje ervoor dat, hoe slecht je nacht ook was, hoe rottig het ook was op het werk, als je bij hem komt en hij begint te lachen omdat hij jou ziet, niets er toe doet. Je vergeet alles en smelt. En speelt. En vertelt. En toont.
Daarnaast is er ook ik en Evelyne. Je verliest je snel in zo’n kereltje, maar vergeet niet waarmee het allemaal begon en waar het nog steeds om draait. In al die jaren ben ik veel verliefd geweest, ik heb talloze keren gedacht dat ik de liefde van mijn leven had gevonden. Ik heb ze nu al 8 jaar, dat besef ik steeds meer. En ik wil ze nooit meer kwijt. Op 14 augustus, de dag voor moederkesdag in Antwerpen, besloot ik iets te doen dat ik al jaren geleden had moeten doen. Samen met mijn zoon ging ik op een knie en vroeg Evelyne ten huwelijk.
Een huiluurtje. Hij had nog niet zo lang geleden gegeten dus dat kon het niet zijn. Zijn pamper was ook net aangebracht. Krampen, waarschijnlijk, dat heeft hij wel meer. Maar zo rond 21u wil hij ook gewoon bij ons zijn. Alsof hij voelt dat hij zodadelijk in een diepe slaap gaat sukkelen en dat liefst in onze armen doet.
Het is een spelletje. Zal ik hem in slaap krijgen? En zal ik hem kunnen neerleggen in de box zonder hem wakker te maken. Het ging moeizaam, maar het lukte me. Ik had hem in slaap kunnen wiegen door wat rond te wandelen. Ik leg hem neer, hij opende zijn ogen en ondanks het gebrek aan goeie oog-hand coördinatie had hij snel een van mijn vingers te pakken.
Dat was genoeg, een vinger. Ik zette me op de vensterbank en bleef hem aankijken. Na enkele minuten voelde ik de grip die hij op mijn vinger had lossen en kon ik me lostrekken. Echter, zijn ogen waren ook weer half open en hij hield me in de gaten. Verplaatsen moest ik niet proberen; telkens ik richting zetel, waar Evelyne zat, ging, zag ik zijn armen in de lucht gaan. Terugkeren en in zijn zichtsveld zijn.
Hij zakte verder en verder in een diepe slaap en toen ik hem een kus gaf en zachtjes ‘gotcha’ fluisterde verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht.
