Een huiluurtje. Hij had nog niet zo lang geleden gegeten dus dat kon het niet zijn. Zijn pamper was ook net aangebracht. Krampen, waarschijnlijk, dat heeft hij wel meer. Maar zo rond 21u wil hij ook gewoon bij ons zijn. Alsof hij voelt dat hij zodadelijk in een diepe slaap gaat sukkelen en dat liefst in onze armen doet.
Het is een spelletje. Zal ik hem in slaap krijgen? En zal ik hem kunnen neerleggen in de box zonder hem wakker te maken. Het ging moeizaam, maar het lukte me. Ik had hem in slaap kunnen wiegen door wat rond te wandelen. Ik leg hem neer, hij opende zijn ogen en ondanks het gebrek aan goeie oog-hand coördinatie had hij snel een van mijn vingers te pakken.
Dat was genoeg, een vinger. Ik zette me op de vensterbank en bleef hem aankijken. Na enkele minuten voelde ik de grip die hij op mijn vinger had lossen en kon ik me lostrekken. Echter, zijn ogen waren ook weer half open en hij hield me in de gaten. Verplaatsen moest ik niet proberen; telkens ik richting zetel, waar Evelyne zat, ging, zag ik zijn armen in de lucht gaan. Terugkeren en in zijn zichtsveld zijn.
Hij zakte verder en verder in een diepe slaap en toen ik hem een kus gaf en zachtjes ‘gotcha’ fluisterde verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht.
‘Au contraire, papa’.