Gumball 3000 2005

Zaterdagmiddag, 14u.

Tijd om een uitstapje te maken. Het doel is de Gumball racers te kunnen zien. Gegevens ter onzere beschikking:

• Race begint om 18u GMT, en dus 19u onze tijd, in London.
• Gumballers worden verwacht tussen 23u en 02u in Acoz, Charleroi.

Dus… Plan of action. Ik pik 2 co-chauffeurs op, we rijden naar Calais, proberen de auto’s te zien aankomen, en rijden na de eerste lading ook richting Acoz (maar dan tegen een gematigde snelheid uiteraard).
Clopin, Ce(de)rvo en Baelen (ook ja) klikten de ceintuur in het zwart met rood ding en vertrokken (tegen een 120 max, uiteraard) richting Calais. Calais ligt verder dan je denkt, onthoud dat goed voor als je ook zo’n zit idee krijgt.
Daar aangekomen was het uiteraard nog veel te vroeg. Om toch wat cultuur op te snuiven en tegelijkertijd wat tijd te kunnen verdoen kwam Cé op het idee Cap Blanc Nez eens te gaan bekijken. Nog nooit van gehoord maar altijd open voor ontdekking. Cap Blanc Nez blijkt vol bunkers te staan van “den Deuts” en ook zeer bekend te zijn bij de ietswat zottere meeuwen. U kent ze wel, dat soort dat langs elke kustlijn tevergeefs tegen de wind in enkele meters vooruitgang probeert te boeken. De Cap is populair want alleen waren we niet. Touristas everywhere you look.

SWAT, heel veel valt er nu ook weer niet te bekijken en we besluiten richting Calais te rijden, in de hoop iets eetbaars aan te treffen. De gele M kwam al snel in het vizier en de “Golden Menu” was precies wat we nodig hebben. Ik ben teveel aan het zwammen? Ok, over naar de fun…

Na de maaltijd begon het, we wilden ergens een plek vinden waar de auto’s die uit de Eurotunnel kwamen, voorbij moesten. Dus, richting Eurotunnel. Moeilijk te vinden is het niet, alleen moet je goed uit je doppen kijken of je zit met je voiture op de trein naar de andere kant van de plas. Gelukkig zagen we juist op tijd een kleine afslag naar rechts met de woorden “Waiting Area”. Veel belovend! Na enkele bochtjes kwamen we aan een klein Total-tankstation. Zodra we de parking opreden zagen we al enkele fijn getunede auto’s opduiken. Hier moesten we zijn. Een kleine 10-tal mensen stonden daar in groep te babbelen. We waren 19u gepasseerd, de race was in London vertrokken. In het winkeltje aan het station wist de vrouw ons te vertellen dat auto’s die van de trein kwamen hier wel moesten passeren. Perfecto.

De tijd passeerde en auto’s bleven toestromen. Omstreeks 22u30 stond het al mooi vol envoelde je iedereen bang afwachten en bij elke nieuwe trein die aankwam in de verte turen of er Xenon lampen aankwamen. Na enkele treinen was het dan zover, de eerste kwam, zag even en scheurde voorbij. Diegene die volgden waren meer te vinden voor aandacht en vertraagden voor de kleine groep van 50 à 80 mensen en liet de motor even goed horen. The crowd was going mad. Zotte mensen besloten achter de wagens aan te vliegen met hunne mini, foto-flash was overal te zien, gejoel…

Ik moet eerlijk zeggen dat een uitspraak van den Baelen zeer precies was. Na enkele uren wachten was mijn zin om nog naar Charleroi te gaan wat weg, zeker als ik dacht aan de afstand die Calais-Charleroi is, die nog gevolgd moest worden door een trip naar Antwerpen die ook een 150km is. Maar eens je die eerste auto’s zag voorbij komen. Oh yeah… wij gingen naar Charleroi.

Na de eerste trein besloten wij ook, op ons gemak uiteraard mijnheer de Politie, richting Charleroi te rijden. Er zullen er ons wel op de autostrade voorbij vliegen zeker? En dat gebeurde ook. Bij elke felle lichten die we zagen opdoemen in de achteruitkijkspiegel ging het raampje open, radio af, fototoestel gereed. Op de autostrade kwam je alles tegen. Mensen op bruggen, mensen in een wei, mensen in tankstations… De Gumball is populair! Ook bij de flikken want die kwamen we ook genoeg tegen. In Frankrijk kwam je geregeld een politieauto tegen met zwaailichten aan. België deed het subtieler met anonieme Peugeot’s. Over België gesproken, de Gumball-deelnemers waren duidelijk gewaarschuwd voor België. Vlak voor de grens met België scheurde een fijne gele wagen ons nog voorbij maar aan de grens gooide hij alles dicht. Zo dicht dat ik hem gewoon voorbij ging tegen een kleine 130 en dat de wagen dan een ruime tijd achter mij is blijven hangen. Toen gebeurde een klein geschenk. We passeerden een tankstation en de deelnemer van de race stak zijn richtingsaanwijzers aan. Goed op tijd zodat ik ook mee af kon slagen. En daar was hij niet alleen. 4 zeer fijne wagens stonden daar hun tank te vullen. Perfect om deze eens rustig, van zeer dichtbij en zonder al te veel volk te kunnen bekijken. Onbeschrijfelijk. Een van de deelnemers wees ons erop voorzichtig te zijn omdat er helicopters ze aan het volgen waren.

Terug in de auto, met nog meer zin naar Charleroi. Maar daar was het total Mayhem… Volgens de politieman die we tegen kwamen in Acoz was er 6000 man. We kennen allemaal de politie hun schatting, het aantal was er dus ver over (In de kranten sprak men over 15000). De auto’s hadden er veel moeite mee zich tussen de mensenzee een weg te banen en hun wagens begonnen zeer warm aan te voelen.

De ervaring is zo goed als onbeschrijfelijk en foto’s nemen was een hel, maar mischien zeggen de foto’s die we hebben kunnen maken toch al iets. Ze zijn HIER te vinden (opgelet, veel slechte bij). Ik heb ze uiteraard in grote resolutie. Mocht je er in een grote resolutie willen, geef me dan een seintje, mijn email vind je onderaan.