Wilkinson American Movie Day

Verwacht hier geen al te uitgebreid verslag van het gebeuren, want ikzelf ben pas tegen de film van 20 uur kunnen gaan. Waar ik dus wel wat over kan vertellen zijn de twee films die ik die avond heb kunnen bekijken: Burton’s versie van Charlie and Chocolate Factory en Spielberg’s War Of The Worlds. kort samengevat: Wat een avond…

Toevallig twee films van twee van mijn favoriete regisseurs, waarbij dan nog eens in 1 van de twee een van mijn favoriete acteurs te zien was. Niet dat dat een verrassing is want Burton speelt maar al te graag met Depp. Mijn fascinatie voor Spielberg was al van kindsaf, en ik denk niet dat ik daarbij alleen ben. Als je dan te horen krijgt dat die man nog eens zijn voorliefde voor buitenaardse wezens gebruiken, dan weet je dat dit iets groots moet zijn. En groots was het.

Maar we zullen in chronologie werken. Eerst was het de beurt aan Sjakie (zoals het in onze taal klinkt). Tim Burton heb ik leren kennen door Edward Scissorhands en ik was bij die film al verkocht. Al de daarop volgende films sterkten het gevoel enkel aan: Batman (hoewel die van voor Edward is), Sleepy Hollow, Big Fish,… (over Mars Attacks! gaan we even niet spreken). Niemand kan een droomwereld realiseren zoals Burton dat kan. De heerser der imaginatie, de meester der kleuren. Burton is waarom cinema uitgevonden is. Maar ik kan aannemen dat ik dat hier al tot vervelenstoe heb gezegd dus… over naar de film. Maar hoe moet ik dit doen zonder het voorgaande NOGMAALS te herhalen?

Al van bij de titel kom je in Burton’s greep. Uiteraard heeft ook Danny Elfman hier iets mee te maken. Burton werkt graag met zijn soort mensen en Elfman maakt zijn soort muziek. Het trio Burton-Elfman-Depp is voor mij heilig en meant-to-be. Maar ik dwaal weer af :)
De verfilming van het boek is nagenoeg trouw gebleven aan het boek (voor zover ik het mij kan herinneren), hoewel zowel ik als Kraist onze bedenkingen hadden bij het allereinde.
Ach, wat moet ik zeggen. De muziek was perfect, de sets af, Depp ongelooflijk. Ik heb de volledige lengte van de film met mijn mond open gezeten vanwege de magie van Burton. De enige keren dat deze opening in mijn gezicht kleiner werd, waren de keren dat ik moest lachen, en eigenlijk waren die vrij talrijk.

Over naar de grote klepper van deze 4th of July: War Of The Worlds. Spielberg in combinatie met Cruise moet vuurwerk geven en dat deed het ook. Deze film was overweldigend. Ik zie her en der op affiches van deze film de zin “Only in theatres” staan en dat vind ik niet mer dan normaal (hoewel ik wel een dvd verwacht). Deze film MOET je in een bioscoop gaan bekijken. Enkel daar kan de volle kracht worden weergegeven die in de film steekt. Deze versie van WOTW is groots en kosten nog moeite werden bespaard. WOTW gaat over een invasie van buitenaardse wezens die onze planeet al eeuwen in hun vizier hebben. Met behulp van hun voertuigen, gigantische machines op 3 poten, de zogenaamde tripods (Half-Life 2, iemand?), proberen ze de mensheid uit te roeien en als meststof voor hun vegetatie te gebruiken. Een Cruise zoals we hem gewend zijn, speelt de rol van de wanhopige vader die zijn kinderen probeert te beschermen, en tegelijkertijd een van die dingen neerhaalt (iets waar het leger blijkbaar nog niet in geslaagd was tot dan).

*** BEGIN SPOILER***
Op het einde blijkt dat de dingen die ook ons altijd parten spelen, microben en virussen, ervoor zorgen dat de mens de baas blijft op onze planeet.
*** END SPOILER***

War Of The Worlds is een prent geworden van onvoorstelbaar realistische special effects waarbij zelfs het donderen van de boxen in de cinemazaal werkelijk het gevoel geeft alsof een van die poten van zo’n Tripod vlak naast je is neergezet. Samen met de vorige prent heb ik een film-avond gehad die ik in jaren niet meer heb gehad. Allebei een vette aanrader, take my word for it.