Willy Van De Putte

Nee, ik heb het hier niet over de Belleman van Gent, wat Google u zou doen geloven. Ik heb het over een man die ik enkele weken geleden op een zonnige zaterdag op de Meir ben tegen gekomen. Zo stond hij er, in pak en klaar met het bord. Aan iedereen die het wou horen verkondigde hij de aankomst van het Circus van Moskou (misschien toch wel een beetje Belleman). Ik moest gewoon mijn camera boven halen.

Dit had hij echter wel gezien. Ik zag hem naar mij gesticuleren. Hij vroeg me of hij die foto’s zou kunnen verkrijgen. Een emailadres had hij niet en via het internet kon hij er ook niet aan geraken. Een cd was wel goed. Waarom ik zo snel instemde weet ik niet. Was het omdat hij het mij vroeg en daarmee mijn ego streelde? Misschien. Hoewel ik denk dat zijn passie en enthousiasme doorslaggevender waren. Hij wist me te zeggen dat ik de cd bij het circus mocht afgeven. “Zeg maar dat het voor de Willy is”, zei hij nog, en gaf me zijn kaartje. Als eerste regel las ik “Circus, mijn leven”. Naast zijn gegevens een foto van een tijger.

Ik besloot nog enkele foto’s te nemen, want eentje is geentje. Toen hij dit merkte, poseerde hij maar wat graag. Enkele dagen erna ben ik dan ook de cd gaan afgeven. De vrouw aan de kassa begreep me niet echt en verwees me door naar de circus-directeur. Binnen vond ik enkelen die de Nederlandse taal wel machtig waren en die Willy kenden. Hij was er helaas niet maar ze gingen ervoor zorgen dat hij het kreeg en bedankte mij in zijn plaats. Zelfs op hun gezicht kon je aflezen dat Willy hier tevreden mee ging zijn.

Willy, het spijt me dat ik niet beter foto’s kan trekken.