1 April

Gisterenavond kwam uit Evelyne’s mond een cliché: “Mannen…”. Het was zelfs compleet, want ook de zucht was erbij. Ik keek naar haar en zag dat er een glimlach op haar gezicht stond. Niet dat ik die moest zien, ik wist wel dat die er ging zijn, soms zoekt een mens gewoon naar bevestiging. Waarover het juist ging weet ik niet meer exact, maar het had iets te maken met een knuffelkonijn dat in ons bed lag dus u kan begrijpen dat ik er misschien ook niet echt verder op wil ingaan.

Dit gebeurde bijna dag op dag 5 jaar na het begin van onze relatie. Vijf jaar. Zoef. Bijna anderhalf jaar daarvan wonen we samen en we moeten nog steeds een house-warming doen, zo snel gaan die dingen. 27 jaar ben ik al, en sinds vandaag kan Dikkie dat ook zeggen. Dit weekend stond ik nog samen met hem en de rest van de bende in een café. Op een gegeven moment zag ik terug de jonge versie van ons allen rondlopen. Zouden ze schrikken als ze ons nu zagen? Hoe we allemaal aan het settlen en veranderen zijn? Zouden ze kunnen begrijpen hoe we ons voelen?

Ik heb enorm goed geslapen deze nacht en ik heb het gevoel dat het lang geleden was.
Geen grappen van mij vandaag.
Ne gelukkige, Dirk!

UPDATE: En Nico!