Autovrij

Sinds een kleine twee weken leef ik autovrij. Ik leverde mijn wagen in bij mijn vorige werkgever en startte zonder bij mijn nieuwe. Vanaf nu verplaats ik me met de fiets en als het niet anders kan (lees: het regent) met de bus.

Het kunnen de wittebroodsweken zijn maar ik vind het geweldig. Ik fiets vrolijk fluitend door ‘t Stad en probeer de voetgangers die nog half slapen zo goed mogelijk te ontwijken. Het lukt me aardig, ik heb mijn bel leren gebruiken. Niet dat die iets uithaalt bij de tieners met hun oortjes in, maar je leert deze detecteren en anticiperen.
De afstand van mij thuis naar het werk is 6km. Dat is zoals vroeger, toen ik met de fiets naar school reed. Met dat verschil dat je vroeger in groep reed. Ik vertrok thuis en pikte iedereen op. Soms at ik zelfs nog een hapje mee bij een van m’n vrienden omdat ze zich overslapen hadden of omdat ik wat vroeger was omdat ze nu eenmaal een enorm knappe, doch iets oudere zus hadden. Doorheen mijn middelbare schooljaren fietste ik steeds met die groep die elk jaar iets groter leek te worden 12 km. Nu ik daar aan terug denk lijkt het raar dat van de ene dag op de andere die groep voor mij verdween. Ah, nostalgie.

Het werk is super. Ik werk nu voor de stad waarin ik woon en bouw dus mee aan die A waar ik van hou, met een leuke groep collega’s. Ik heb genoten van mijn dagen in Brussel en Gent en heb deze steden leren kennen en appreciëren. Maar dit, dit is thuiskomen.

Het is niet helemaal waar, natuurlijk, ik rij nog met de wagen. Evelyne heeft er nog eentje en die is nodig om Alexander naar mijn ouders te brengen op vrijdag, om inkopen te gaan doen en op uitstap te gaan. Stuff like that. Ik geloof niet dat ik volledig autovrij kan leven, jammer genoeg. Maar ik kan enkel mijn best doen. En sinds twee weken staat er toch eentje minder in de file.