Een schijf die ik tijdens mijn teenager-jaren haast kapot gespeeld heb is Meat Loaf’s Bat Out of Hell II. Ik weet niet hoe ik er precies terug op kwam, maar wat vast staat is dat ik hem thuis op de iPod smijt. Je hebt zo van die albums waar gewoon elk nummer goed is.
Ik denk dat ik door mijn moeder bij Meat Loaf kwam. Natuurlijk stond in die tijd de single "I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)" hoog in de charts, maar toen ik de CD in huis had gehaald bleek de rest van het album me nog meer te smaken dan die melige hit.
Mijn ouders, vooral mijn moeder, hebben zeker een grote invloed gevormd in welke muziek ik op zocht. Bruce Springsteen, de Motown Sound, The Beatles, ongeveer elke song die passeerde by Tour of Duty, … Ik volgde ze in alles wat er op de platenspeler kwam en ik ben zeer blij met de basis die ze mij op die manier hebben gegeven. Dan kom je op een bepaalde leeftijd en zoek je je eigen weg en ontdek je steeds meer.
Toen de Abdijstraat op het Kiel nog een place-to-be was, brachten we haast elke week een bezoekje. Mijn Oma woont vlakbij en een wandeling daar betekende voor mij 3 dingen: ijs bij de Pinguin, speelgoed bij Christiaensen (nu opgekocht door Bart Smit) en muziek bij wat nu een Free Record Shop is. Daar leerde ik muziek kennen. Toen was het vooral trial and error: Je kocht een cd omdat
- je er een nummer van kende
- het een mooie cover had
Ik hoef er niet bij te zeggen dat ik veel fouten maakte, maar het was nu eenmaal het enige waar ik me op kon baseren. We waren nog te jong om met cassettes bezig te zijn en radio had ik nog niet echt ontdekt. Tijd om een CD in de winkel te beluisteren was er niet. Dingen die uiteraard in het middelbaar wel gingen veranderen en zelfs dat was nog ver weg van de luxe die we nu op het internet kennen.
Bruce Springsteen overleefde alles en blijft eenzaam aan de top (hoewel ik The Beatles niet mag vergeten te vermelden). Maar nu zijn er zo veel meer. Namen als Placebo, Radiohead, Daft Punk, Arcade Fire verdringen goden als Barry White en Diana Ross.
Maar om even terug te komen op die plaat die je grijs hebt liggen draaien: Welke was dat bij jou?
PS: Ik ga vanavond genieten van Antony & The Johnsons en u mag daar best jaloers op zijn (hoewel ik kan begrijpen dat het niet ieders favorite cup of tea is).
5 replies on “Childhood (music) Memory”
No Need to Argue van The Cranberries. Uiteraard de single 'Zombie', maar de rest van het album oversteeg dat nummer wel!
Oh, good one! Die zat bij mij ook wel in de collectie.
Ik had het met Jagged Little Pill van Alanis Morissette.
Je kocht hem voor “ironic” maar eigenlijk was de ganse cd bangelijk goed :)
Hmmm, 'Kings of the Wild Frontier' van Adam and the Ants.
Bij gelegenheid eens proberen. Je zal het vast ontzettend slecht vinden :D
Black Fuel van Channel Zero. Beestig plaatje. Nu nog steeds trouwens.