Gisteren zou de meest depri dag geweest zijn van het jaar. Niet voor ons, want wij gingen naar de gynea voor een zogenaamde 3D echo van onze zoon.
Eerst kwam hij goed in beeld
maar al snel had hij het door dat we aan het kijken waren en begon ontdeugend te lachen
om daarna verlegen weg te kruipen.
Awesome.
(en zonder bril)
Lucas, mijn neefje, bij zijn vader. Dat ik binnen drie maanden ook zoiets in mijn armen heb…
Als ik één voornemen heb dit jaar, dan is het meer tijd doorbrengen met familie en vrienden.
2010 was een mooi rond getal. Een jaar om snel te vergeten en voor altijd te onthouden.
Er zijn weinig mensen die mij echt tot in het diepste van mijn kern raken. Zij die dat kunnen staan zo dicht bij me, dat het haast vanzelfsprekend is. Maar er zijn een paar uitzonderingen, mensen die mij amper of zelfs helemaal niet kennen. En dat kan wel eens mijn definitie van een groot artiest zijn.
Een daarvan is Herman Van Veen. Een tijdje terug zag ik deze persoonlijke held in de Arenberg in Antwerpen, waar ik hem al zo vaak zag.
Het effect dat een voorstelling van deze man op mij heeft is enorm. Ik wil viool leren en een boek schrijven. Ik wil werelden bouwen en er zelf in verdwalen. Ik wil de hele dag lachen en huilen. Ik wil voelen en leven.
Ik wil iets anders.
En misschien is het daar stilletjesaan wel tijd voor.
Geniet van kerst, feest met nieuwjaar.
Verder: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.
Bedankt.
Als een nieuw kado, opengedaan op kerstdag. Het inpakpapier nog op de grond.
Geef me nog even de tijd om het te leren kennen, het naar mijn hand te zetten. Ik ben dadelijk bij je. Neem een tas koffie. Vier kerst en daarna nieuwjaar. Er volgt nog genoeg tijd om bij te kletsen.