Lucas kwam deze morgen om 7u15 op deze wereld. Hij is de zoon van mijn zus en haar man en mijn petekindje. Hij weegt 3kg450 en meet 50,7cm. All is well.
Eerste beelden staan op Flickr:
Oh, en ook bij ons is er een nieuweling in het gezin en zijn naam is Bugs (of wat had u gedacht):
Het heeft even geduurd maar het leven is terug stabiel. Een nieuw huis in combinatie met een jobwissel geeft verwarring.
Niet dat het slecht was. Het gaf tijd en ruimte en die kon ik voor de woonst bijvoorbeeld goed gebruiken. Bij een verhuis zijn er namelijk altijd dingen die blijven liggen: die laatste paar kartonnen dozen, die laatste stukjes afwerking en schilderwerk, … Dus ik deelde mijn tijd in tussen klusjes, fun en wat ik zal omschrijven als ‘rondkijken’, iets dat volgens mij Pietel ook (uitgebreider) aan het doen is.
De eerste maanden van 2010 waren in dat opzicht best leerrijk voor me. Zo is de reclamewereld toch een stukje voor me geopend en heb ik kunnen proeven van wat zich daar afspeelt. Ik heb ook gezien hoe het er bij de hulpkas aan toe gaat (kort samengevat: zeer druk met de occasionele drama-scene). Mijn respect gaat uit naar de mensen daar achter het glas die trachten iedereen zo goed mogelijk te helpen en best weinig daarvoor in de plaats krijgen. Aan de andere kant staat namelijk iemand die meestal
But enough about the past. What’s past is indeed prologue en mijn leven is inderdaad een nieuw hoofdstuk begonnen. Ik ben aan de slag als Project Manager bij Internet Architects en hoop hier toch wel een plek te hebben gevonden die me enorm ligt. De sfeer zit goed, leuke groep en de job zelf is enorm leuk en zuigt energie (maar geeft minstens evenveel terug).
So yeah… I’m back.
(oh, en ja, het design is weer nieuw. Verwacht nog wat kleine aanpassingen, maar het komt van bij WooThemes. Opmerkingen, bugs, whatever… laat je maar horen hieronder).
Twitter en Facebook gaan enorm snel en dus is het geen nieuws meer: ik ga terug op zoek naar een job. Voor velen kwam het als een donderslag bij heldere hemel en dan vooral voor mezelf.
Over de redenen achter de beslissing die Pieter en Tom namen kan ik kort zijn, ik verwijs naar wat zij zelf zeggen in hun blogpost. Kort samengevat kreeg ik dus voor de tweede keer dit jaar te horen dat het niet aan mezelf lag. Het is een rotte periode om dit te moeten meemaken, zeker voor een kerst-persoontje als mezelf, maar er is maar één weg: Terug rechtkrabbelen en ervoor gaan. En liefst onmiddelijk.
Zelfs met de lieve woordjes beleef je een van de rottigste avonden van je leven en twijfel je aan alles. Je vraagt je af wat de mensen denken. Twee keer, zo snel op straat staan… Zou het dan niet aan hem liggen? Hoewel ik enorm veel steun krijg (en werkelijk, het raakt me enorm, super bedankt voor alle steun en hulp), ben ik er zeker van dat er mensen zijn die zo denken. God, ik dacht het zelf gisterenavond. Maar ik ben een positief iemand en, met het risico arrogant te klinken, ga uit van mijn kracht en kunnen. Met de steun van familie en vrienden sta je er snel terug, als je er in gelooft.
Ik ben er zeker van een meerwaarde te kunnen betekenen, maar wat ik nu nodig heb is een match. Ik ga dan ook bij mijn zoektocht enorm letten op hoe hard ze iemand als mij nodig hebben. Niet enkel ik zal moeten overtuigen, het zal van twee kanten moeten komen.
Arrogant? Nee, ik wil zekerheid. En er 200% voor gaan.
Zoals elk jaar heb ik een koopstop ingevoerd en verzamel ik hier alles waarmee familie, vrienden, … iedereen me gelukkig kan maken:
Zo jammer dat Bioshock 2 er (nog) niet mee op kan :(
Lijstje wordt nog wel aangevuld dus aan zij die iets voor mij willen/moeten kopen de komende dagen: hou deze post in de gaten ;)
Oh, en suggesties mogen ook altijd natuurlijk ;)
Het ergste is achter de rug. Een week schilderen, een week met dozen sleuren en als kers op de taart werden gisteren alle meubels van Antwerpen Zuid naar Antwerpen Noord gebracht. Slechts twee gewonden:
Mannen in actie raken gewond. Ik dus niet. Na twee weken er volle bak voor te gaan, is zo’n dag van échte verhuis voor mij een dag van kalmte. Je zet alle dominostenen eerst op zijn plaats en duwt dan op de laatste dag de eerste steen omver. Al je voorbereidend werk komt dan in actie. Je houdt alles in de gaten en stuurt bij waar nodig.
Natuurlijk was dit alles niet mogelijk geweest zonder de hulp van heel veel mensen. Het zijn er teveel om op te noemen (de echte reden is dat ik niemand wil vergeten te vermelden), maar als jij een van hen bent: enorm, enorm bedankt. Zonder jullie zou deze droom, want dat is het, niet zijn uitgekomen. Bedankt.
De eerste avond/nacht in zo’n nieuwe woonst is apart. Je blijft rond kijken. Ook al heb je de afgelopen dagen er zoveel gezeten en bij het schilderen elke hoek gezien, het blijft wennen. Ook hoor je elk geluid. Na drie jaar ‘ken’ je de geluiden van je huis en je buurt. Nu begin je terug opnieuw. En dat doe ik maar al te graag.
Wat rest zijn details: nog een paar dozen, wat kabels wegstoppen, schilderij ophangen, het oude appartement kuisen. Dit alles zal nog steeds veel tijd vragen, maar we zitten er, het hoeft allemaal niet onmiddelijk. En laat nu net dat hetgeen zijn waar ik schrik van heb. Dat omdat die tijdsdruk wegvalt, je het vergeet te doen.
Nog even doorduwen dus, maar dan iets rustiger.