Er was eens een vrouw die voor de Belgische ambassade in Teheran werkte. In 2004 werd ze op weg naar huis gevolgd en lastig gevallen door enkele Iraanse mannen. Deze drongen haar flat binnen, verkrachtten haar en vonden het ook nog eens nodig haar urenlang te mishandelen. De vrouw bleef achter met de verwondingen die u zich wel kan inbeelden, maar ook nog eens met (onder andere) een neusbreuk en de nood aan een oogcorrectie. De ambassade en Buitenlandse zaken stonden de vrouw bij en zij kon alle medische facturen binnenbrengen. Want zo zijn wij, leave no man (or woman) behind. De moederkloek die België is zorgt voor haar kuikens, ook al zitten ze aan de andere kant van de vijver.
We lezen zulke dingen misschien niet elke dag, maar ze doen zich wel elke dag voor, ergens. Wat we echter niet zo vaak tegenkomen is dat de steun die de vrouw kreeg wordt ingetrokken. INGETROKKEN! Waarom? Het was BIJ NADER INZIEN geen arbeidsongeval, mijnheer. Het was tijdens het weekend, mijnheer. Het gebeurde niet tijdens woon-werkverkeer, MIJNHEER!
Hoezo? Is ambassadepersoneel niet 24/7 in functie? Oh, jawel hoor. De statutaire toch. De contractuele, zoals de vrouw, niet.
Bij nader inzien. Ik vraag me echt af wie het nodig vond dat hier “nader inzien” nodig was. Weet je wat? Ik wil, nee, IK EIS dat deze vrouw die steun terug krijgt. Misschien kunnen politiekers die het belangrijk vinden om bij wijze van spreken als vechtende straatkinderen over de kasseien te rollen met een beetje minder volgende maand zodat dit kan gebeuren. Kan ik, die mee de lonen betaal, zoiets niet eisen? Mocht mijn bijdrage niet voldoen, dan kan ik nog wel wat mede-sponsors vinden hoor.
Volgende week ga ik met vakantie in het buitenland. Wat een vakantie van het werk moest worden wordt ook een van dit land. Ik heb er even genoeg van.
(Ja, ik weet dat dit een iets ouder artikel is.)
