Tag: rockwerchter

Beste vrienden, ik word oud, en vier dagen is teveel van het goede voor yours truly. Het kan dan ook goed zijn dat dit de laatste editie was die ik volledig en zoals het hoort gedaan heb. Halverwege Hercules & Love Affair binnengewaggeld, wetende dat Antony (die van met de Johnsons, weet u wel) er niet bij kon zijn. Natuurlijk een domper, maar dat neemt niet weg dat je bij Hercules’ Theme toch wel in beweging moet komen.
We lagen bij de Marquee en waren uitgeteld, redenen genoeg om toch een van die weinige veranderingen in het originele plan door te voeren: Mark Ronson ipv The Kooks. En dat bleek eigenlijk geen slechte keuze te zijn! Wie Mark Ronson is? Wel zo iemand die achter de schermen werkt maar wel voor de lancering van fijne stemmen als Amy Wijnhuis (u mag zeggen wat u wil, maar het kind had het ooit wel). Heeft zelf geen nummers maar maakt wel covers zo goed dat de originele uitvoerders gewoon mee willen komen spelen. Nietwaar, Ricky Wilson?
Ik begon er zowaar terug door te komen maar miste iets dat noch The Raconteurs, noch Grinderman (u mag gerust Nick Cave & The Bad Seeds zeggen, met een iets smerigere streep rock) me konden geven. Over beiden valt er dus niet veel te zeggen, aangezien ik er was en ook niet was, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar weet u wie me wel wakker heeft gekregen?
Justice. En hoe! Zo goed dat ik zowaar knal uit mijn t-shirt dilemma was. Mochten ze er bij hadden gehad. Jammer genoeg verloren ze een paar minuten voor het einde de boxen aan de linkerkan. Maar dat kon het fantastische feestje dat we hadden gehad niets deren.
Zo goed, dat het zowaar moeilijk leek voor Underworld om het te overtreffen. Ik denk niet dat ze het deden, maar ze kwamen best dicht in de buurt. Haal hun live-cd in huis en u hebt een vrij goed beeld van wat u muzikaal kon verwachten (sommige songs leken zelfs in hun uitvoering rechtstreeks van die cd te komen). U kan echter niet weten wat u visueel gemist hebt.
En dan was het de beurt aan de grote afsluiter van eigen bodem: dEUS.
Toen ik voor de eerste keer vernam dat zij het festival mochten afsluiten had ik iets van “Zeg, niet overdrijven”. Maar ik was fout. Ze leverden een prachtig slot af voor deze prachtige editie.
Het nam niet weg dat ik enorm blij was dat ik naar huis kon.
Stikkapot en zonder t-shirt.

WINNER: And Justice for all!
LOSER: Mijn lichaam.

Ook deze morgen besloot de zon mij vervroegd uit de tent te jagen. Ach, al bij al niets wat een douche niet kan oplossen. Trouwens, beste vrienden, jarenlang heb ik vastgehouden aan het imago: Er wordt niets gewassen buiten de tanden. Maak niet dezelfde fout, een douche nemen op de camping is wonderbaarlijk. Na de douche en de spek met eieren richting heilige wei waar ook vandaag weer een onverwachte extra: Galactic. Niet dat het met volle concentratie gevolgd kon worden, twee dagen eisen al serieus wat tol. Maar ik heb me zeker niet verveeld tijdens hun optreden. Kan natuurlijk ook altijd aan het gezelschap hebben gelegen.
Ik wist niet dat die mannen van MGMT zo jong waren. Echt jammer dat de mannen zo vroeg op de derde dag kwamen, een tijd dat ik liever nog wat bijslaap. Toch, wat ik hoorde klonk niet slecht (Hoe vet en uniek is Electric Feel niet?). Binnen de Marque gaan staan: willen maar niet kunnen. Zeer jammer. Volgende keer beter!
BTW: Ik denk niet dat ik hoef uit te melden dat ik Gossip heb gemist, toch?
Maar een uurtje later was ik veel fitter en kon ik me wel naar de tent begeven. Daar stond namelijk een van de optredens van de editie te wachten: Band of Horses. Ik kan niet meer zeggen dan: de verwachtingen waren hoog en ze werden meer dan ingelost. Er zijn er niet veel die ze dat nadoen. Kopen die CD, niet twijfelen (en weer dat t-shirt probleem, dju toch).

Hoeveel keer heb ik Editors al gezien, een zeer moeilijke vraag. Maar ze blijven wel keer op keer een puike prestatie neerzetten. Respect!
Vrienden, juicht! Kings of Leon waren zowaar geweldig! Derde keer, etc!
U heeft misschien in het verslag van de vorige twee dagen een trend ontdekt, de derde laatste artiest heeft het vlaggen. Ik kan u wel zeggen dat Ben Harper toch net iets beter klonk dan die anderen tijdens het eten.
Als je mij vraagt wel feestje ik met enorm veel spijt heb gemist, dan is het wel dat van Gnarls Barkley. Maximum score bij Humo, is heb er nog geen enkele andere gevonden. Maar ook hier weer was het alternatief niet slecht. Eerlijk: ik had schrik dat het hoofdpodium geen goeie zaak zou zijn voor Sigur Rós. Ik was verkeerd en daar zeer blij om!
Radiohead kan bij mij niets verkeerds doen. Je zou je kunnen afvragen of ze wel een slecht optreden kunnen geven. Een prachtige afsluiter van de voor mij beste dag van Werchter 2008.

WINNER: Band of Horses, Band of Horses en nog eens Band of Horses!
LOSER: De Schuer, omdat hij de Gnarls tegenover Sigur Rós heeft gezet.

Na regen komt, jawel, zonneschijn. Met bakken. En dus ook het gegeven dat je vroeg uit je tent moet zijn, want die kan dan enkel nog gebruikt worden in de bereiding van hard gekookte eieren.
Voordeel is, natuurlijk, dat je vroeger dan gedacht aan het programma kan beginnen. The Black Box Revelation is er eentje dat niet per se hoefde, maar achteraf bekeken zijn naam alle eer aandeed. Wakker geschud worden door een lekker harde streep rock ‘n roll, nu mocht het wel.
De jonge heren werden gevolgd door de bijna-oude rotten van Monza. Stijn Meuris is zo een man naar mijn hart. Frank Vander Linden is er ook zo een trouwens. Maar euh, Monza dus. Ah goed he, had u iets anders verwacht?
Tijd nu voor een van die mensen waar ik al een hele tijd naar uitkeek: Ben Folds. En wat krijg je dan bij zo van die mensen waar je enorm naar uitkijkt? Je hebt er teveel naar uitgekeken. Of je verwacht te veel, je verwacht dat hij de nummers brengt die jij wil. En zo werkt dat niet.
Schokkend nieuws: Babyshambles was er niet. De reden waarom is al even voorspelbaar. Hierdoor mocht Air Traffic nog eens opdraven, wat geen probleem voor me was, want ik ging toch zowiezo naar die andere groep: My Morning Jacket.
Wie My Morning Jacket nog niet kende/gezien had kreeg nu een pracht van een kans. Zeer goed gebracht, enorm leuke nummers… Ja, ik twijfelde over een t-shirt. Maar dat is zo emo, mijnheer. Niet?
Dames en heren, we kunnen Amy volledig dumpen want we hebben een nieuwe klok van een stem: Duffy! Natuurlijk wisten we dat allemaal al, maar live is het nog straffer (U mag van uw stoel vallen). En dat desondanks een toch wel aparte kledingstijl. En zelfs desondanks enkele trekjes die weinig intellect doet vermoeden. But hey, it’s all part of the show (hoop ik).
The Verve deed een Lenny Kravitzke (zie dag 1) en gaf ons dus de kans nog wat pasta aan de tent te gaan eten.
Neil Young heeft het in mijn planning gehaald van Hot Chip. Jammer, want Hot Chip leek een gegarandeerd feestje (en mijn man in de Marquee bevestigde dat dit ook het geval was). Maar ik heb geen seconde spijt, want Neil Young greep me vanaf de eerste seconde bij de keel. En dan blijf je graag hangen. Kijk, er zijn verschillende manieren waarop je op oudere leeftijd kan meedraaien in het muziekwereldje. Je kan de groteske toer op gaan, en zoals de Rolling Stones doen alsof je nog 20 bent, of je kan zoals deze Neil Young gewoon loeihard er een lap op geven zonder al te veel bla bla.Voor alle duidelijkheid: deze laatstvernoemde is voor mij de way to go.
Voor Moby is een feestje bouwen niet moeilijk. Met een eenvoudige prefab set lukt dat blijkbaar zeer goed. Maar sommigen vinden dat niet kunnen, zo’n voorgemalen spul op een event als Rock Werchter. Hebben ze gelijk? Eigenlijk wel.

WINNER: Neil Young, ik moet dringend meer werk van de man in huis halen.
LOSER: Het management van Babyshambles, for obvious reasons.

Nachtje door om op A1 te geraken is niet meer van deze tijd. Of moet ik zeggen leeftijd? Nee, donderdagmorgen goed op tijd vertrekken en rustig je tentje opzetten op C2 werkt even goed, zo niet beter. Slapen zou dan een strak plan zijn, maar ja…
Air Traffic bleek een zeer aangename opener te zijn. Iedereen moet er nog inkomen dus zwaar geweld hoefde zeker niet. Nee, een paar pilsjes en luisteren naar nummers als No More Running Away en Charlotte… naajs. Sterke karakterkop ook, die Chris Wall.
Of de zanger van The Counting Crows volledig weg was door drank, drugs of emoties weet ik niet, maar hij zat in ieder geval op een andere goede wei. Het optreden zorgde trouwens voor een dubbel gevoel. Een zwakke Mr Jones werd rechtgezet door enkele sterke daarop volgende gevoelsnummers, wat apart en straf tegelijk is. Niet goed, niet slecht.
U mag mijn mannelijk ego trachten te raken, het zal u niet lukken: Mika levert enorm knap werk af. Toegegeven, het is geen geheim dat happy-happy-joy-joy groepjes mij liggen, maar wie durft beweren dat dit geen dijk van een optreden was is enkel tegendraads. “Drash national”, maar toch de wei doen ontploffen: knap.
Lenny Kravitz kwam werkelijk perfect op tijd. Van een feestje krijg je honger, en eten moet er dan gedaan worden. Maar zelfs aan onze tent kwam hij over als een zagevent. No link for you!
Bon, volledig terug opgeladen voor de laatsten van de dag. Weet je, soms doen groepen gewoon dat ze moeten doen en zoals ook in het geval van R.E.M. is dat gewoon exact wat ze moeten doen. Een sterk optreden geven, niet meer, niet minder. Waarvoor dank.
The Chemical Brothers klonk niet slecht en zag er goed uit. Deze heren hebben echter niet het privilege dat hun voorgangers hadden en dus is een standaard performance helaas net niet genoeg om felicitaties te krijgen. Ondertussen was er gelukkig op de wei zelf ook veel te beleven. Het was namelijk al vrij tot zeer laat op de Stella Artois-klok.

WINNER: Zonder enige twijfel Mika.
LOSER: Lenny Kravitz kan echt zagen.

We waren kletsnat, we waren verbrand. We waren zat maar ook stikkapot. Maar bovenal was het enorm goed en leuk. Het is nu maandagmiddag en ik zit thuis en ben wakker, een combinatie die niet in het originele plan voorkwam. Dat ik al thuis ben, dat komt omdat we na dEUS naar huis vertrokken ipv nog een nachtje op de camping te blijven. Een idee dat op de laatste festivaldag met de minuut genialer werd. Wakker ben ik omdat er hier niet gescheten kan worden. Nu ja, het kan wel, maar als ik het doe zullen ze op het gelijkvloers er niet mee kunnen lachen. Daardoor ben ik dus voor die eerste grote boodschap na Werchter (elk jaar weer legendarisch) naar mijn ouders kunnen rijden. Gelukkig was er niemand thuis zodat ik rustig de tijd kon nemen de afgelopen dagen nog eens te overlopen. En zo ontstond (onder andere): een serie van 4 posts, zodadelijk.