Stroom, Rotterdam

Zondag en maandag zaten we in Rotterdam. Enorm gezellige stad, zeker als je graag van shoppen doet. Het is alsof er winkelstraten blijven opduiken daar in de Beurs buurt.

Ideaal voor een zondag, want dan zijn de winkels er van 12 tot 17-18u open. En vanuit Antwerpen ben je er toch op een uurtje.
Logeren deden we in het hotel Stroom, waarvan je enkele foto’s hier kan terugvinden. Zoals je kan zien gaan ze daar helemaal voor de “trendy” stuff: alles wit op een paar fel oranje kussens na, iPod op de kamer in een installatie van Bose, beweegbaar flatscreen, leuk groot bad, coco-mat bed (wat trouwens een enorme aanrader is), gratis DVD’s uit een kleine videotheek, informatie over Rotterdam in een filmblik … allemaal in een industrieel kader. Toch voelt het een beetje te gemaakt aan allemaal. Het gevoel dat ik na de overnachting heb is dat men er mee begonnen is met het gedacht een leuk concept te hebben, maar dat het niet goed onderhouden kan worden omdat het toch niet is aangeslagen zoals verwacht. Enkele van die puntjes:

• Bij het bad ziet de muur er rond de kraan niet al te fris meer uit
• Bedrading die niet mooi afgewerkt is (pas op, in een kastje hebben we wel een soort rol teruggevonden die kan dienen om het mooi af te werken, misschien hopen ze stiekem dat de gasten dat voor hen doen)
• Slechts één set handdoeken in een tweepersoonskamer en ook maar één badjas. De handdoeken kregen we snel, maar de badjassen waren “schaars” en dus konden ze niet voor een extra badjas zorgen

Niet dat we ons niet geamuseerd hebben, integendeel! Zondagavond was weer een hoogtepunt in de idiote avonturen van Kevin en Evelyne. We hadden namelijk gelezen dat er in de buurt van het hotel wel leuke eetgelegenheden waren. Wij dus op zoek, maar veel vonden we er niet. Er was er wel een vlakbij het hotel: De Zingende Zeeleeuw had een leuke kaart met ZEER schappelijke prijzen. Wij, een beetje opgekleed, dus naar binnen. Over het algemeen was het cliënteel aan de oudere kant. Dat leek ons wel wat vreemd, maar dat zegt nog niets over de kwaliteit van het restaurant natuurlijk. Maar de signalen bleven zich opstapelen dat er toch iets niet pluis was. Zo was er een machine om geld af te halen in het restaurant zelf. Ook een machine om een “pas” op te laden. Op een papier onder ons bord stonden een heel aantal restaurants met namen die even veel klonken als een Suske en Wiske album als hetgeen waar we nu in vertoefden. U weet wel, namen als De Kale Knuffelkarper, De Olijke Oliphant en De Dansende Dolfijn. Op het papier stond ook nog een naam: Stichting Humanitas. En laat toen de puzzel in elkaar beginnen vallen zijn voor ons. Wij zaten, lees goed, in een restaurant voor bewoners van de aangrenzende serviceflats.

Maar ik moet wel eerlijk zijn: het eten was best goed hoor! Voor die prijs? Damn… En uiteraard mocht iedereen er komen eten, aan de buitenkant merk je het echt niet (even onszelf goedpraten ;)).

Ja, er is nog flink wat afgelachen die avond…