“Een begrafenis is toch niets voor mij”, zei Tim toen hij de kerk uitkwam, en hij nam daarmee de woorden uit mijn mond.
Zelf ken ik Jan niet, ik was er eerder voor Bram (zijn neef) en zijn familie. Maar dat neemt niet weg dat ik toch iemand bleek te zijn die zijn tranen moeilijk kan onderdrukken. Het afscheid was van begin tot eind een zeer mooie terugblik op zijn leven en een dankbetuiging voor wat hij voor zovelen betekend heeft. Dat hij vele harten heeft weten te raken mocht blijken uit de massa die aanwezig was in de kerk van Kontich. Ik heb me maar net weten binnen te werken.
Volgens mij was heel Kontich in die kerk en stond de tijd erbuiten even stil. Heeft de persbelangstelling voor de zaak extra volk gelokt? Ik weet het niet. Misschien enkelen, maar het overgrote merendeel in die kerk kende hem. Toen ik hoorde wat hij allemaal deed, kon het niet anders. Ik was onder de indruk. Onder de indruk van wat hij allemaal deed, wat hij voor zoveel mensen betekende… dat feit alleen al zorgde voor tranen en dan was de plechtigheid zelf nog niet eens begonnen.
De urne werd gedragen door zijn vriendin, zijn knuffelbeer door zijn moeder. Op de achtergrond “Altijd heb ik je lief” van Clouseau. Zo begon een twee uur durende laatste groet aan Jan vol getuigenissen.
Jan, ik kende je niet, maar ik weet dat je in vele harten zal verderleven. Je familie, de scouts, de kikkers en nog vele, vele anderen.
De volgende Duvel is op jou.
One reply on “Afscheid”
En opnieuw vloeien er hier tranen… je hebt 't mooi beschreven. Ik kende Jan wel – zijn vriendin is mijn nicht. Hij zal inderdaad in vele harten verder leven. We begroeven hem niet in de aarde maar diep in ons.