Weekend

Ik was kapot. Met 16 waren ze, en ze waren enorm enthousiast. Over mijn uitstapje met het klasje van m’n zus blog ik later nog wel. Maar vrijdagavond was het gedaan met Kevin, uit de zetel kwam ik niet meer.

Zaterdag waren er nog enkele panden aan de beurt. En ja, er zat er eentje bij dat we best interessant vinden. Laat nu net dat een zeer dubbel gevoel geven. Je hebt opwinding, want je stoot eindelijk op iets dat je eigenlijk wel ziet zitten. Maar tegelijkertijd dringt het tot je door dat het nu wel zeer snel zeer concreet zou kunnen worden.

Ik was niet goed met geld. Er moest constant geïnvesteerd worden. In mezelf, in plezier, in het hier en nu. Want dat was tastbaar, dat had onmiddelijk effect. Als een soort drugs. De toekomst stond niet vast en had dus geen waarde, waarom zou ik er dan geld in steken?
Dat alles is veranderd toen de vrouw van mijn leven in het plaatje kwam. Want vanaf dat moment kan je niet meer je egoïstisch plan doordrukken en denk en bouw je samen aan een toekomst. Only babies like change, de aanpassing was niet gemakkelijk. Nog steeds is er dat impulsieve, maar het is niets in vergelijking met vroeger.

Ja hoor, moeder had gelijk.
Moeder heeft altijd gelijk.
We weten het enkel graag beter.
Dat is niet erg, dat hoort er bij.

Zondag was ik nog wat openstaande rekeningen aan het vereffenen en gaf ik even een status-update aan Evelyne wat mijn spaargedrag betreft. Een lichte vorm van ongeloof volgde toen ik zei hoeveel ik opzij had kunnen zetten. Laat nu net dat een zeer dubbel gevoel geven.

Ja hoor, mensen kunnen veranderen.
Of hoort dat gewoon bij ouder worden?