4 maand en 8 jaar

Alexander is nu een dikke 4 maand bij ons en het is waar wat ze zeggen: life as we knew it is over. Hoe dramatisch het ook moge klinken, het is verre van erg. Planning is gepromoveerd van ‘handig’ naar ‘noodzakelijk’ en als je op stap wil hang je vast aan een ritueel: verversen, babytas checken (pampers, doekjes, reservekledij), papflesjes en poeder klaarmaken, buggy, … En het wordt er niet eenvoudiger op want ondertussen is ook de babycook uit zijn doos gehaald en worden er elke dag patatten met groenten bereid.
Het is verre van erg en dat doet me inzien dat we hier echt wel klaar voor waren.

Belangrijk detail: Alexander is een droom van een kind. Hij sliep al snel heel de nacht door, eet van in het begin vrij goed zijn patatjes en zonder smossen, krampjes behoren ook tot het verleden want sinds de patatten werken de darmen ook enorm… euh… goed :)

En dan is er nog een deel dat steeds leuker wordt, hetgeen hem als individu uniek maakt. Zijn persoontje ontwikkelt elke dag meer. Hij lacht nu van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Je gaat hem wakker maken in zijn kamer, doet de gordijnen open, hij knippert met zijn ogen, ziet je en … lacht. Breed. Hij begint wild om zich heen te slaan en grijpt naar je. Als je hem oppakt neemt hij je vast en bewondert alles om zich heen. Een lamp, de lucht, een bal… Hij aait mijn gezicht en grijpt met zijn ander hand mijn t-shirt vast. Of laat zijn handjes door mijn armhaar gaan, soms het vastgrijpend. En soms zelfs heel hard trekkend. Alles is een ontdekking, zelfs al heeft hij het al talloze keren gezien. Het is die verwondering die ik hoop dat hij nog lang vast zal houden.
Hij begint zijn kracht te ontdekken en rolt zich om. Je houdt een speeltje voor hem en plots grijpt hij het vast, bewust en gericht en je vraagt je af waar dat zo ineens vandaan komt. De snelheid waarmee ze die dingen leren en oppikken is verbluffend en waarschijnlijk een van de geweldigste dingen aan het ouderschap.

Tegelijkertijd zorgt het kereltje ervoor dat, hoe slecht je nacht ook was, hoe rottig het ook was op het werk, als je bij hem komt en hij begint te lachen omdat hij jou ziet, niets er toe doet. Je vergeet alles en smelt. En speelt. En vertelt. En toont.

Daarnaast is er ook ik en Evelyne. Je verliest je snel in zo’n kereltje, maar vergeet niet waarmee het allemaal begon en waar het nog steeds om draait. In al die jaren ben ik veel verliefd geweest, ik heb talloze keren gedacht dat ik de liefde van mijn leven had gevonden.
Ik heb ze nu al 8 jaar, dat besef ik steeds meer. En ik wil ze nooit meer kwijt.
Op 14 augustus, de dag voor moederkesdag in Antwerpen, besloot ik iets te doen dat ik al jaren geleden had moeten doen. Samen met mijn zoon ging ik op een knie en vroeg Evelyne ten huwelijk.

Ze zei ja.