Afscheid van een gesnuffel

Als je thuis kwam was het niet iemand die direct opkeek en zich tegen het glas drukte en schreeuwde om aandacht. Niet dat hij er iets op tegen had dat je hem vastnam hoor. Dan zou hij gewoon alles wat hij kon beginnen te verkennen. Au fond bleef hij liever slapen. Want dat deed hij enorm veel en graag. Maar als hij wakker was, was er geen huis mee te houden. Hij rende het hele hok af en snuffelde aan alles wat hij tegenkwam. Nieuwsgierig, ja dat wel. En nieuwsgierig om kleine dingen. Zelfs om zaken die al jaren vlak naast hem lagen. Als je hem dan mocht wakker maken had hij eerst zo van die ogen die vroegen waarom je in godsnaam dat had gedaan. Enkele minuten daarna was hij alweer vinnig bezig met god weet wat.

Neemo had de laatste maanden een gezwel. Het vertraagde hem, maar minder energiek maakte het hem niet. Op bijzondere wijze bleek het gezwel hem niet te deren. Als je het gezwel wegdenkte zag hij er volkomen gezond uit. Maar met zulk gezwel wisten we beter. Toch heeft hij het nog enorm lang volgehouden, blijkbaar zonder enige pijn. Zoals ik al zei, aan zijn gedrag merkte je niets.

Mao is nu terug stil. De laatste dagen zat ze constant te piepen maar we wisten niet wat er gaande was. Eten en drinken had ze genoeg en toch bleef ze piepen. Nu Neemo zijn ogen finaal heeft gesloten, zwijgt ook Mao. Haar oogjes op bizarre wijze naar het andere kotje gericht.

Vaarwel Neemo. Waarschijnlijk liet ik het te weinig merken, maar ik had veel aan je. Ik hoop jij ook iets aan mij.